Ταξίδι στη Βραζιλία

Σπάνια τυχαίνει να βρεθεί στον δρόμο σου ένας άνθρωπος αληθινός, τόσο αληθινός που άθελά του σε ταρακουνάει και σε ξυπνάει από το κακό όνειρο που σου βαραίνει τις φλεφαρίδες. Μου δάνεισε τα φτερά του, έκλεισα τα μάτια και πέταξα στον τόπο του για μια στιγμή. Άφησα τα τσιμέντα και κυλίστηκα στην απογευματινή αμμουδιά με μόνη παρέα φωνή αγγέλου, γεμάτη αγάπη για όλα. Τόσο υπέροχα γεμάτη που σκάει και πλημμυρίζει όλα τα φράγματα της προκατάληψης και ζωγραφίζει με ένα χοντρό μαρκαδόρο ένα χαμόγελο σε όσους είχαν την τύχη να την ακούσουν. Θαλασσινό πουλί στα όνειρά μου...

Εικόνες "φυσιολογικές"

Χάνομαι μες στην βουή της πόλης. Πλήθος νεκρό με σκοτώνει και μένα σιγά σιγά κι όμως δεν μπορώ να ξεφύγω, είμαι εθισμένος σε αυτήν την θορυβώδη κενή πολυκοσμία. Κατά λάθος με σκουντάει μια κοπέλα, με κοιτάει τρομαγμένη και σπεύδει να ζητήσει συγγνώμη, σαν να με μόλυνε με λίγο ανθρώπινη επαφή. Τρέχα να πλυθείς.. Ή μάλλον δεν χρειάζεται καν, είσαι εμβολιασμένη. Μία καθώς πρέπει "κυρία" κρύβει το μαργαριταρένιο κολλιέ της με την γούνα ενός ταλαίπωρου ζώου, θύμα της αυτονόητης ανθρώπινης ανωτερώτητας απέναντι στη φύση. Σέρνει δύο ποντικοσκυλάκια τα οποία λατρεύει, το δίχως άλλο. Ενώ σηκώνει λεφτά, ένα από αυτά κατουράει έναν άμοιρο κουρελή, που ξαπλωμένος στο τσιμέντο δεν έχει ακόμα συνέλθει από το κρύο της προηγούμενης νύχτας. Η εκδίκηση της φύσης.. Γιατί δεν κατουράει ποτέ την "κυρία"; Κανόνας της ζωής λένε. Α ρε μαλάκες..

Ο Μπρεχτ είπε ότι η τέχνη δεν είναι καθρέφτης της πραγματικότητας, δεν είναι ο σκοπός της να την αντικατοπτρίζει. Είναι ένα σφυρί για να την αναδιαμορφώνει. Αναρωτιέμαι τελικά θα καταφέρουμε να πετάξουμε ποτέ; Έχουμε πλέον τα φτερά, έχουμε το σφυρί, έχουμε τα πάντα. "Μόνο" η θέληση μας λείπει..

Στάση

Πόδια μουδιασμένα. Σώμα παράλυτο. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια, να καταλάβω τι συμβαίνει. Όσο και να προσπαθώ αδυνατώ να θυμηθώ πώς βρέθηκα εδώ, ούτε καν πού είναι αυτό το "εδώ". Η μόνη αίσθηση που δεν με πρόδωσε είναι η ακοή μου. Αυτή με ενημερώνει για ένα περιοδικό μεταλλικό θόρυβο, σαν ρολόι, στον κάθε χτύπο του οποίου τραντάζομαι και γω. Έχω μια περίεργη γεύση, σαν από καφέ καφέ. Φαίνεται θα 'ναι πρωί μάλλον, θα ξύπνησε η γεύση, να συμφιλιωθεί με την γλώσσα μου.

Ξάφνου μέσα στο σκοτάδι εισβάλει στο κεφάλι άθελα μου μια ανάμνηση. Τι περίεργο, έχω να την σκεφτώ καιρό κι όμως είναι σαν να είμαι στη Ζάκυνθο, σαν τότε. Ζεστό θαλασσινό νερό πάνω από ρηχή άμμουδιά και σώματα που εφάπτονται. Παγωτό φράουλα. Τρία νυσταγμένα κύτταρα του μυαλού μου, υπεύθυνα για την όσφρηση, καταφέρνουν να μου ψιθυρίσουν ότι φταίει το άρωμά της που τυχαία σκαρφάλωσε στα ρουθούνια μου, μάλλον από κάποιο περαστικό φάντασμα. Ρουφάω βιαστικά δυο τρεις φορές για να κρατήσω την ανάμνηση λίγο ακόμα. Μα όπως όλα τα όμορφα πράγματα, χάνεται πρόωρα. Τη θέση της παίρνει μια διαπεραστική μπόχα, σαν ναφθαλίνη αναμειγμένη με ιδρώτα σε τυχαίες δόσεις.

Αναγκάζω τον εαυτό μου να θελήσει να μάθει τι συμβαίνει. Πείθω τα μάτια μου να αφήσουν λίγο φως να περάσει, εξετάζω τις θολές εικόνες και κάτι με σπρώχνει να τα κλείσω ξανά. Απέναντί μου κάθεται μία ηλικιωμένη λατινοαμερικάνα, με σκούρο δέρμα και ένα κόκκινο γυαλιστερό κραγιόν, πασαλειμένο άτσαλα ως τα μάγουλα. Οι βαθιές ρυτίδες την κάνουν να μοιάζει με ζαρωμένο κουτάβι. Φαίνεται να έχει συμφιλιωθεί με αυτό το ανεβοκατέβασμα του κεφαλιού της. Το ανεβάζει αργά, με κόπο, μα δεν αντέχει και η νύστα της το ρίχνει βίαια πάλι. Μοιάζει συνηθισμένη σε αυτήν την ενδιάμεση κατάσταση. Και σε αυτό το κραγιόν.

Τι να έχει ζήσει αυτή η γυναίκα; Ποιες αφάνταστες συγκυρίες την έφεραν απέναντί μου σήμερα; Τι να μην έχει ζήσει άραγε αυτή η γυναίκα; Δεν μπορώ να διώξω ένα αίσθημα θλίψης, επίγνωσης του τετελεσμένου. Πίστεψε και αυτή φαίνεται στην αντικειμενική δικαιότητα, πίστεψε ότι, δεν μπορεί, κάποιος θα την ξυπνήσει όταν πρέπει. Έτσι, άφησε τις στάσεις της ζωής της να περνάνε ανέμελα. Ξαφνικά όμως και πριν το καταλάβει, να, φτάσαμε στο τέρμα της γραμμής. Ένας φοβερός κρότος και ένα τράνταγμα αναγκάζουν τα πόδια μου να με σηκώσουν και να με σύρουν έξω από το μετρό. Πάμε για δουλειά...μόνο να θυμηθούμε να κατέβουμε

Το φραουλοτριαντάφυλλο

Και αν αγαπάω τα χάμστερ γιατί είναι σαν τους ανθρώπους, αγαπάω τα τριαντάφυλλα γιατί μου θυμίζουν την πραγματικότητα μιας ευτυχισμένης στιγμής. Μαγευτικά εξ'όψεως μα δυσπρόσιτα, οχυρωμένα πίσω από αγκάθια. Σημαντικότερο όλων, δεν διαρκούν για πάντα.. Ξεραίνονται, μαραίνονται, χάνονται. Κρίμα δεν είναι; Όμως ακριβώς το ότι είναι εφήμερα τους χαρίζει την μοναδική αξία τους. Τι αξία έχει ένα πλαστικό και αθάνατο τριαντάφυλλο; Τα χρώματα του είναι θαμπά και ψεύτικα. Ούτε άρωμα έχει ούτε δύναμη να συγκινήσει. Ποιος δάκρυσε ποτέ μπροστά του; Ξέρω πλέον ότι δεν θα κρατήσει για πάντα, για αυτό οφείλω στον εαυτό μου να το μυρίσω με όλο μου το είναι, σαν τυφλός και κουφός που του έχει μείνει μονάχα η όσφρησή του, πυξίδα και ηδονή. Ένα άσπρο τριαντάφυλλο βαμμένο με κόκκινο κρασί μου χαϊδεύει το πρόσωπο...

Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος

Αγαπάω τα χάμστερ. Κοιτώντας τα μπορείς να μάθεις πολλά για τους ανθρώπους. Τρέχει ο πόντικας αγωνιωδώς στη στρογγυλή του ρόδα, όλη του η ζωή εκεί, τρέχει αγνοώντας πού πάει, γιατί τρέχει. Αγνοώντας ότι όσο και να παλεύει, βήμα δεν το κουνάει.

Προσπαθώ να διώξω τις σκέψεις μα πετάνε πάνω από το κεφάλι μου σαν κοράκια.. Με κουράζουν.. Με τρομάζουν.. Πώς κάναμε τα πράγματα τόσο περίπλοκα; Αυτοτιμωρούμαστε νιώθοντας ένοχοι για την φύση μας. Αυτήν πολεμάμε τελικά, αλλά πώς να κερδίσουμε και γιατί; Αυτός είναι ο γάτος μας.

Σε ένα ποτάμι θολό κολυμπάω μεθυσμένος, με συνοδεία μια χάλκινη ορχήστρα. Με καλεί να ξυπνήσω από τον εφιάλτη της νηφαλιότητάς μου και να βουτήξω όσο πιο βαθιά μπορώ, να φτάσω αυτή την μεγάλη μαύρη σαμπρέλα που μέσα της κοιμάσαι, πριν την παρασύρει το ρεύμα.. Σαν την ταινία. Να σφηνωθώ μέσα στη ρόδα σου αυτή και να σε σφίξω, να σε φιλήσω σαν να μην είχα φιλήσει ξανά άνθρωπο. Να μοιραστούμε τη ρόδα αυτή και την στιγμή μπας κι έτσι σβήσουμε ματαιότητά τους. Μόνο έτσι αποκτά νόημα και κουράγιο. Μες στη σιωπή της μουσικής να με κοιτάζεις, μάτια ορθάνοιχτα, αμόλυντα μικρού παιδιού, πριν να κρυφτούμε μέσα στα ηλιοτρόπια και αγαπηθούμε μεθυσμένοι, αληθινά...

Νανούρισμα

Ξαπλώνω πάνω στην βροχή. Μαστουρώνω με το βρεγμένο άρωμά της και με νανουρίζει μια συμφωνία των σταγόνων και της πείνας μιας κοιλιάς που μου δώθηκε για μαξιλάρι. Πόσο μου αρέσει αυτό το μαξιλάρι. Συγγνώμη, πάω να πιάσω αυτό το πολύχρωμο όνειρο που πετάει μέσα στο δωμάτιο..

Replicant found after seven years dead in bed, alone

The decomposed corpse of a Replicant was found alone in its bed after nearly seven years, Guardians in the western city of Utopia said Thursday. The Guardia said in a statement the Replicant was about 29 Replicant Years old and unemployed at the time of its "retirement". It most likely died of abandonment and psychological distress on October 27, 2046, the date it received a letter from the Welfare and Emotions Office found in the apartment, Guardia said.

Next to the dead Replicant's bed Guardia found cigarettes, an illegal Kundera's novel banned in 2029, a manuscript and relic Euro coins, which came out of circulation after the Watercoin was introduced in 2019. The apartment was in a building with high-tech businesses and apartments, many of have been deserted for years. This is only one of countless such events.

No one missed "him". No missing "person" report was ever filed, nobody shed a tear. Nobody remembered.

- inspired by an actual news article

Domingo mas lindo...

¡Buenos días Sol!

La arena me esta quemando los pies, y ando llevando una sonrisa.. Viento fresco que huele al mar, llevándome como la pluma, a lugares lejanos. El Sol, una terraza con vista al océano, asado Argentino, hierba rica, música linda. En el aire va volando un abrazo invisible, abrazo de amistad que tranquiliza mi alma.. Aroma de felicidad... Ojalá que todos pudieren sentir este abrazo, por un instante, cuanto mas lindo seria este mundo..

Adiós Sol y gracias...hasta la vista...

como fue

olvidas poco a poco como es
el frio
del rio

como se ve
el color
del dolor

como se siente
el dolor
del color

como fue
lo real

Dulces sueños

En calle fria y amarga, perdida anda
la luna desapareció
sigue su luz ya quierida
necesita ver donde llegó

The Dance Of Hands

creciendo

Comprender

"Comprender ke no todo se comprende
es el motor para poder soñar"

"Το να κατανοήσουμε ότι δεν είναι τα πάντα κατανοητά είναι η κινητήρια δύναμη για να μπορούμε να ονειρευόμαστε"

- Ojos de Brujo

Mama Tierra

Que dificil cantarle a tierra madre
que nos aguanta y nos vio crecer
y a los padres de tus padres
y a tus hijos los que vendrán despues

Si la miras como a tu mama
quizas nos cambie la mirada
y actuemos como el que defiende a los suyos
y a los que vienen con el

La raiz en mis pies yo sentí
levante la mano y ví
que todo va unido, que todo es un ciclo
la tierra, el cielo y de nuevo aqui

Como el agua del mar a las nubes va,
llueve el agua y vuelta a empezar, oye i yee

Grite, grite...o no lo ves??
va muriendo lentamente, mama tierra...mother earth...

No se trata de romper ventanas
ni farolas ni de cara
mejor romper conciencias..equivocadas..oye..
nadie nos enseñó ni a ti ni a mi
nadie nos explicó ni a ti ni a mi
mejor aprender, que corra la voz y quizás conseguir...

-Macaco