κάτω η τρομοκρατία...

...ας την πνίξουμε στο πετρέλαιο...

εικόνες σαρκοβόρες και μυστήρια

(Δεν άντεξα..)

"βρείτε τις διαφορές και κερδίστε ένα ψεύτικο μπιφτέκι"

Αρκεί επίσης μια ματιά στο πρόσωπο της Λίζας της κοντής μπροστά στα ματωμένα χέρια της ακτιβίστριας που την διαμαρτύρεται για τις αγαθοεργίες στο Ιράκ για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της ευαισθησίας και της ευθύνης που την διέπει, και της περηφάνιας που νιώθει για τα κατορθώματά της......η Αγάπη (Αυτός)...

...η Στοργή (Αυτός)......η Συμπόνοια (Αυτή)...
........και τα μυστήρια

.......υπό την ευγενική χορηγία και φροντίδα......

Απάντηση στον άγνωστο αυτοεξόριστο

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια ευγενική χορηγία του Ομίλου Απόρων και Αστέγων Υπέρ του Καπιταλισμού (ΟΑΑΥΚ) και απάντηση στον Στράτο για αυτή του την περιβαλλοντική και επαναστατική δράση:

(για όποιον σοκάρεται ή για τους καλαίσθητους, δεν πειράζει..η πραγματικότητα είναι αρκετά πιο ωμή, αυτή που βλέπουμε εμείς οι "πολιτισμένοι". Όσο για αυτή που δεν βλέπουμε, ασ'τα βράστα)

Σε βρίσκω πολύ σωστό και ως εκ τούτου προτείνω να οργανωθεί άμεσα μια πορεία από βαθιά συνειδητοποιημένα και ιδεολόγα αριστερά άτομα (που ως τέτοια "την τοποθετούν" στην αριστερά μεριά πάντα) στην οποία όλοι θα διαδηλώνουν τσίτσιδοι για το περιβάλλον και θα γαμιούνται σαν τα σκυλιά στις γωνίες στα διαλείματα. Τα πλακάτ θα είναι βαμμένα με κόκκινο κραγιόν και οι μολότωφ θα είναι σε συσκευασία καπότα με ραβδώσεις για έξτρα απόλαυση με εγγυημένη "έκρηξη" πριν την πτώση. Και γεύση πετρέλιο! Οι μπάτσοι θα φοράνε την εξαντρίκ στολή "καβλωμένο κουνελάκι" που θα είναι κατ'εξαίρεση ροζ, αλλά με μπλε ρίγες μην ξεχνιόμαστε και θα θα χαϊδεύουν παιχνιδιάρικα τα χαριτωμένα τους γλομπ. Οι κομματικοί αντιπρόσωποι τέλος θα μοιράζουν σακούλες καπότες με τυπωμένη την φάτσα τους με το παντοτινό ψεύτικο χαμόγελο της βλακώδους ευτυχίας του photoshop. Θα υπόσχονται Ρωμαϊκά όργια χωρίς να ξέρουν τι είναι και θα παίρνουν πίπες για ψήφους.. ώς συνήθως.

Όσοι δημοσιογράφοι πάνε στην πορεία θα πάνε απλά..να γαμηθούνε αν και μάλλον στο μπανιστήρι θα μείνουνε και μακριά από οποιαδήποτε συμμετοχή ή πράξη, όπως συνηθίζουνε άλλωστε. Θα υπάρχουν πάντα και οι πολυπληθείς κρυφοί αυνάνες (ποσοστό άνω του 69%) που όλα αυτά θα τα δούνε στην Τηλεόραση από τις κρυφές κάμερες του Υπουργείου σεξουαλικά μεταδιδώμενων νοσημάτων και θα καταφύγουν στην μέθοδο του αυνανισμού με ακουστικά, για να μην τους πάρει πρέφα και κανένας ασφαλίτης που θα περνάει απέξω με το κουστούμι του, το οποίο θα έχει πάνω ζωγραφισμένα γυμνά μέλη και θα φοράει μαύρα γυαλιά καρδούλες. Και αυτό για να μην καταλάβει κανείς το ανέραστο ποιόν του και να αναμιγνύεται αρμονικά με το πλήθος ρουφιανεύοντας αυτούς που την έχουν πιο μεγάλη..την ερωτική διάθεση (ή αντιστοίχως που τα έχουν πιο μεγάλα για να μην παρεξηγηθώ και ως σεξιστής όπως από κάποιο τρομαχτικά καθυστερημένο μέλος του indymedia στο παρελθόν) άρα που είναι ως εκ τούτου πιο επικίνδυνοι για την κυβερνητική πλεκτάνη με μότο "ανέραστοι και σκυθρωποί, να προσκυνάτε στη Βουλή"..

Θα έχουμε ένα πρόβλημα με το μέρος καθώς από ότι βλέπω και συ έξω είσαι αλλά κάτι θα γίνει. Να δω μετά ποιος θα πάει στην Ερμού να ικανοποιήσει το καταναλωτικοκαπιταλιστικό του Εγώ, ψωνίζοντας μαρκάτα σωβρακάκια και μεταξωτές κυλότες των διακοσίων ευρώ, δηλαδή το ένα τρίτο που μισθού του.. Εξάλλου τι να τα κάνεις, βάλε βγάλε σκίζε, άλλη δουλειά δεν έχουμε;

¡venceremos!
(ή αλλιώς "θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός)

ο τρυποκάρυδος χορεύει μες στη νύχτα και το κύμα

Το φοβερό Σκοτάδι. Σαν ξημερώνει, ζει το μυαλό, τη νύχτα όμως ζει ο άνθρωπος. Όχι εκείνος, ο πλαστικός, ο κοινωνικά σκαλιστός με τα γυαλισμένα τα μάτια, αλλά ο ενστινκτώδης, εκείνος με τα κόκκαλα και τα δόντια, κείνο το αγρίμι, με τα γυαλιστερά μάτια και τις χίλιες αρρώστιες που τον τριγυρνάν σα μύγες. Νύχτες που απλά αδυνατεί να κοιμηθεί μονάχος. Τα συναισθήματα τρυπώνουν ύπουλα εκεί που δεν τα περιμένει.. Αγγαλιάζει μία μοναξιά που τον τρυπάει, τον πνίγει, κατασκηνώνει στο σώμα του σαν επίμονος διαδηλωτής σε καθιστική διαμαρτυρία. Ουρλιάζει κι εκείνος μαζί, χωρίς να ξέρει το γιατί. Ίσως να είναι πολλά τα γιατί και να μπερδεύτηκε κι αυτός, δεν ξέρει πού να αρχίσει.

Ένα κρεβάτι απέραντο που αν γεμίσει με ακόμα ένα λάθος σώμα θα φαίνεται απλά πιο άδειο ακόμη και αβάσταχτο. Μία ύπαρξη μικροσκοπική όσο κι απέραντη, που αν βαφτεί με λάθος χρώματα θα μαραζώσει, και θα πέσει σαν σάπιο μήλο, που δεν θα βρίσκει πια το λόγο να κρεμιέται απ'το κοτσάνι. Κι όλο το χρωματιστό το πανηγύρι που κάποτε ξεχείλιζε τις μουσικές τις πιο μαγευτικές, τώρα πια γκρίζο και μουντό, συνοδευόμενο από κενές και τραγικές φανφάρες, απλά υπάρχει εκεί, σαν τρυποκάρυδος που ροκανίζει το σκοινί του. Κι αυτός μεταίωρος χαζεύει το κενό. Αναπολεί το παρελθόν, σαν να κοιτάει μέσα από κάποιο σκονισμένο τζάμι. Κι αναρωτιέται αν στο κενό του κρύβεται κι αυτή.. κι αυτό.. κι αυτά.. όλα όσα νιώθει και ίσως ποτέ δεν θα μπορέσει να πάρει και να δώσει..

Και όλα μοιάζουν με θάλασσα, παλίρροια συνεχής κι άμπωτη που ανεβοκατεβαίνει. Σαν κύμα την σηκώνει ψηλά, βλέπει τα πάντα και ξάφνου την πετάει σε μια τρύπα σκοτεινή. Πώς να δαμάσει μία θάλασσα αυτή; Εδώ φοβάται να πηδήξει μεσ'το κύμα, λίγο να βραχεί. Λίγο την ανάσα να κρατήσει, να αφεθεί να την χαϊδέψει ο αφρός και αυτά τα βότσαλα που στροβυλίζονται σαν μεθυσμένα στη ορμή του. Πώς θα μπορούσε να την πιάσει αφού ένα ακόμα βότσαλο είναι κι αυτή, λίγο πιο άσπρο ίσως, αλλά στο τέλος μονάχα ένα βότσαλο ακόμα.. Κι αυτή από ένα αντίστοιχο σπαγγάκι, ίσα που κρατιέται. Και το κενό κοιτάει αποχαυνωμένη..

Κάπου εκεί στο κενό, μέσα στα πολλά βήματα χάνεται ο ρυθμός, χάνεται το βάδισμα, κι η μουσική από μελωδία και χορός γίνεται αγχωτικός εχθρός που του μετράει καρτερικά στιγμές, περιμένοντας να παραπατήσει και να σωριαστεί. Όλα του έμοιαζαν τόσο πιο εύκολα χωρίς τα σύννεφα.. Όσο υπάρχει ήλιος θα μπορεί να βλέπει το αντικείμενο και τη σκιά του. Μια Ανατολή και μία Δύση και να τις εκτιμάει για την διαφορετικότητά τους. Μερικές φορές να διαλέγει ανάμεσά τους. Όμως τι γίνεται όταν κρύβεται μες στα σύννεφα ο ήλιος.. ή όταν πέφτει αυτό το φοβερό Σκοτάδι..

a Rubén Blades

La chica plástica
Ella era una chica plástica de esas que veo por ahí

de esas que cuando se agitan sudan chanele number three
que sueñan casarse con un doctor
pues el puede mantenerlas mejor
no le hablan a nadie si no es su igual
al menos que sea un fulano de tal
son lindas delgadas de buen vestir
de mirada esquiva y falso reír

el era un muchacho plástico de esos que veo por ahí
con la peinilla en la mano y cara de yo no fui
de los que por tema en conversación
discuten que marca de carro es mejor
de los que prefieren el no comer
por las apariencias que hay que tener
pa' andar elegantes y así poder una chica plástica recoger

Que fallo!

era una pareja plástica de esas que veo por ahí
el pensando solo en dinero
ella en la moda en París
aparentando lo que no son
viviendo en un mundo de pura ilusión
diciendo a su hijo de cinco años
no juegues con niños de color extraño
ahogados en deudas para mantener
su estatus social en moda o coctel

Que fallo!

Era una ciudad de plástico de esas que no quiero ver
de edificios cancerosos y un corazón de oropel
donde en ves de un sol amanece un dolar
donde nadie ríe donde nadie añora
con gente de rostros de poliester
que escuchan sin oír y miran sin ver
gente que vendió por comodidad
su razón de ser y su libertad

Oye latino oye hermano oye amigo
nunca vendas tu destino por el oro ni la comodidad
nunca descanses pues nos falta andar bastante
vamos todos adelante para juntos terminar
con la ignorancia que nos trae sugestionados
con modelos importados que no son la solución

no te dejes confundir
busca el fondo y su razón
recuerda se ven las caras
pero nunca el corazón
no te dejes confundir
busca el fondo y su razón
recuerda se ven las caras
pero nunca el corazón
recuerda se ven las caras
y jamas el corazón

Parao!
Hay quien ve la luz al final de su túnel
y construye un nuevo túnel, pa´ no ver,
y se queda entre lo oscuro, y se consume,
lamentando lo que nunca llegó a ser.
yo no fui el mejor ejemplo y te lo admito,
fácil es juzgar la noche al otro día;
pero fui sincero, y éso sí lo grito,
que yo nunca he hipotecado al alma mía!
si yo he vivido parao, ay que me entierren parao;
si pagué el precio que paga el que no vive arrodillao!
la vida me ha restregao, pero jamás me ha planchao.
en la buena y en la mala, voy con los dientes pelaos!
sonriendo y de pie: siempre parao!

las desgracias hacen fuerte al sentimiento
si asimila cada golpe que ha aguantao.
la memoria se convierte en un sustento,
celebrando cada rió que se ha cruzao.
me pregunto, cómo puede creerse vivo,
el que existe pa´ culpar a los demás?
que se calle y que se salga del camino,
y que deje al resto del mundo caminar!

a mí me entierran parao.
ay, que me entierren parao!
ahí te dejo mi sonrisa y todo lo que me han quitao.
lo que perdí no he llorao, si yo he vivido sobrao,
dando gracias por las cosas
que en la ruta me he encontrao.
sumo y resto en carne propia,
de mi conciencia abrazao.
parao! aunque me haya equivocao,
aunque me hayan señalao,
parao! en agua de luna mojao,
disfrutando la memoria de los rios que he cruzao,
aunque casi me haya ahogao, sigo parao!

Parao!

γράμμα από ένα φίλο

φίλε Πάνο,

αναγκάζομαι να σου γράψω γιατί νοιάζομαι πραγματικά για σένα. γιατί την τελευταία φορά που σε είδα δεν ήσουν καθόλου καλά, νομίζω λοιπόν ότι χρειάζεται ένας φίλος να σου θυμίσει κάποια πράγματα..

Πρέπει να αποδεχθείς φίλε μου τα διάφορα γεγονότα που δεν έχεις επιλέξει στη ζωή σου.. σιγά σιγά θα έπρεπε να συνειδητοποιείς ότι ήρθες εδώ που είσαι τυχαία, όπως τυχαία έζησες όπως έζησες. μεγάλωσες σε ένα κόσμο που κάποιος διάλεξε τυχαία για σένα και πιθανόν να μην μοιάζει και πάρα πολύ με αυτόν που θα ήθελες να δεις και να περπατήσεις εσύ. αλλά τι σημασία έχει αυτό ρε Πάνο; Μήπως είσαι ο μόνος;

Πρέπει να αποδεχθείς ότι οι μηχανές και τα μπετά που βλέπεις παντού γύρω σου είναι φυσιολογικά, και η βρώμα η τεχνητή. Όλα αυτά, τα ψέματα τα απροκάλυπτα και ο πόνος και η μοναξιά. Έτσι το θέλησαν οι πολλοί βλέπεις, ή μάλλον οι λίγοι και ως συνήθως, μετά έπεισαν εύκολα και τους πολλούς. Α ναι, πρέπει να αποδεχθείς ότι αυτό είναι επίσης φυσιολογικό και πολύ συνηθισμένο στην εποχή μας. και πότε δεν ήταν δηλαδή; ή μερικές φορές απλά αυτή είναι η φύση μας ρε συ. Ναι ναι, να με ακούς εμένα όταν στο λέω, το λένε και οι γιατροί οι μεγάλοι.. σταμάτα τώρα, και τι ξέρεις εσύ από αυτά;; σκάρτοι είμαστε σου λέω με βούλα και παράσημο.. και τι σου λέω για γιατρούς! το λέει και η Τηλεόραση! και οι Δέκα Εντολές!

Επίσης όταν περπατάς στο δρόμο να μην μιλάς σε παρακαλώ μόνος σου. Είναι περίεργο, αντιαισθητικό θα έλεγα και σίγουρα θα 'σαι τρελλός. Δεν μπορεί κάποιος να νιώθει απλά την ανάγκη να συνομιλήσει..με την αφεντιά του. όχι όχι, είσαι σίγουρα τρελλός, σχιζοφρενής θα έλεγα, όποιον λογικό και να ρωτήσεις θα στο πει. Λογικό μου φαίνεται, ποιον να ακούσω ρε συ, εσένα ή όλους τους άλλους; Α και για να μην το ξεχάσω, την Κυριακή αν θες να τα πούμε πάμε στο γήπεδο, παίζει ο Ηλιθιακός με τον Ψώφη.. θα περάσουμε μούρλια, θα τους δείξουμε εμείς!

Και για να μην ξεφεύγω από το θέμα μας, θα στο λύσω τώρα εγώ που το χω πιάσει απ'τα αρχίδια, απολύτως λογική είναι και η προθυμία των πολλών να κλείσουν μάτια αυτιά και στόμα και να τρέξουν πρόθυμα πίσω από την ποδιά των δέκα νοματέων, όχι μόνο αποδεχόμενοι την χαρωπή σκλαβιά τους αλλά σθεναρά μαχόμενοι ο,τιδήποτε τολμήσει να την διαταράξει. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι φίλε μου, δώσε μας κάτι να συνηθίσουμε και ας είναι και ένας στάβλος. Και εμείς μέσα από τις παρωπίδες μας θα μάθουμε χαρωπά να χλιμιντρίζουμε.. μέχρι να μας φορτώσουνε στο Οργουελικό φορτηγό για το ζαμπόν και μεις να αναρωτιώμαστε πού πάμε.. και μέχρι να το καταλάβουμε δεν θα μας δώσουμε χρόνο καν να το δεχτούμε, οπότε βουρ! μέσα στην κρεατομηχανή..

Για αυτό μην στεναχωριέσαι, μην απογοητεύεσαι, υπάρχουν και όμορφα πράγματα γύρω σου. μπορείς ακόμα να ανασάνεις δωρεάν, σκέψου το έτσι.. για πόσο; έλα τώρα, μην μου βάζεις δύσκολα, απόλαυσέ το όσο κρατάει, εξάλλου χάρη σου κάνουν και μόνο που σε αφήνουν να υπάρχεις. ανέπνεε γρήγορα γιατί όταν ανακαλύψουν το(ν) ανθρωπορομπότ που απλά θα τους κόβει τα φρούτα από το δέντρο και δεν θα τα κοιτάει καν, τότε φίλε Πάνο, δεν θα σε χρειάζονται πια.. τότε είναι που θα την έχεις πραγματικά γαμήσει.. μέχρι τότε η συμβουλή μου είναι να αναπνέεις βαθιά και δωρεάν, με ευγνωμοσύνη, και μην τυχόν σου περάσει από το μυαλό να κοιτάξεις τα φρούτα, γιατί θα σου βγάλω τα μάτια, εγώ ο φίλος σου, άπληστε... για το καλό σου πάντα, μην παρεξηγηθούμε..

με απόλυτη Ειλικρίνεια και Αγάπη, ο φίλος σου,

Αυτοαπατεωνίσκος Ζωηκαθορίζογλου