κρύα βυσσινάδα

Με συνεπαίρνουν οι άνθρωποι με γυαλιστερά μάτια που φαίνεται ότι μέσα τους κρύβουν ένα σεντούκι.. και η μουσική.. η μουσική.. Γίνεται να έχει κάποιος ένα μάτι γυαλιστερό κι ένα θαμπό; Να κρύβει ένα σεντούκι με δύο θήκες; Να'χει θησαυρούς στο ένα και σκατά στο άλλο;

όποιος πει ότι έχει μόνο ένα σεντούκι γεμάτο με χρυσά δεν αξίζει ούτε μια δεκάρα από τα κέρματα του αυτά. Όλοι δύο έχουμε, είναι η φύση μας και μέχρι να το δούμε και να το δεχτούμε θα υποφέρουμε φριχτά.. Με τρομάζουν άπειρα πράγματα, με τρομάζει η μετριότητα, η βαρεμάρα, οι σάπιοι άνθρωποι, ο καπνός πάνω από την Αθήνα που βλέπω στις φωτογραφίες, ο Κινέζος που σκότωσε στο ξύλο το 3χρονο κοριτσάκι του γιατί δεν μπόρεσε να μάθει απ'έξω και τα 1000 ιδεογράμματα, ο μαλάκας που δουλεύει απέναντι μου που τα μάτια του είναι πιο θολά και από τσιπούρα νεκρή δυο μήνες τώρα. Ε όχι, τα γυαλιστερά μάτια δεν με τρομάζουν ούτε με θαμπώνουν, με καβλώνουν και με κάνουν να σκέφτομαι ό(,)τι έχει νόημα.. χαρίζουν λίγη από τη λάμψη τους και στα δικά μου..

είμαι θυμωμένος.. πολύ θυμωμένος.. θέλω να σκοτώσω όλους του μαλάκες αυτού του κόσμου που σκοτώνουν την ομορφιά με μια τους κίνηση, έτσι απλά

λατρεύω τη βυσσινάδα και το γλυκό βύσσινο, είναι το μόνο που μου αρέσει τόσο.. Μου θυμίζει τη νονά μου, τα καλοκαίρια στο Σούνιο που με είχε στα πόδια της, μικρό κωλοπαιδαράκι και γελούσε όταν με έβλεπε να καταβροχθίζω λαίμαργα ολόκληρο το βάζο.. Έκανε ζέστη και καθισμένοι στον κήπο ακούγαμε τα τζιτζίκια. "Ουρανέ μου" μου έλεγε.. Τι όμορφα γυαλιστερά μάτια που είχε..