το θηρίο

φοβάμαι το θηρίο
είναι μια σπιθαμή, κι είναι βουνό
τα μάτια του είναι γλυκά
τα νύχια του είναι ο πιο αβάσταχτος ο πόνος
κάνει το θάνατο να μοιάζει σωτηρία
γεννιέται μέσα μου τη νύχτα
μεσα σε αναθυμιάσεις βρώμικες
δίπλα σε πόθους μου παλιούς
σε χάδια αδικημένα
σε λάθη άπειρα μετανιωμένα
αρπάζει της ψυχής μου τα καλύτερα κομμάτια
στο φως του ήλιου φαίνεται το τρομερό του έργο
σαν τα κενά απ'τα κομμάτια μου ματώνουν
μα το αχόρταγο θηρίο αδημονεί
τρέφεται απ'τον πόνο και τη θλίψη μου
τρέφεται από τις ελπίδες μου
μα ο αγαπημένος του μεζές
δεν είναι άλλος απ'τα πιο όμορφα όνειρά μου
πώς να το σταματήσω πια δεν ξέρω
όταν τα πάντα μου, ανεπαρκή, ατονούν
κι η ψυχή ζυγίζει όσο ένα άγγιγμα
γιατι το θηρίο έχει το δικό μου πρόσωπο
και τα δικά σου μάτια
φοβάμαι το θηρίο
γιατί ξέρω ότι θέλει δυο για να πεθάνει