Thursday, April 15

Ομολογώ!

Θέλω να δηλώσω επίσημα ότι ΑΠΑΙΤΩ απο τους -πάντα έτοιμους- άντρες της ΕΛ.ΑΣ την άμεση σύλληψή μου, καθώς ομολογώ οτι χθες το βράδυ έσκασα σε δημόσιο χώρο ένα μπαλόνι μετρίου διαμετρήματος (μπαλονοκτονία από πρόθεση). Το χρώμα του ήταν κίτρινο και ήταν ζωγραφισμένο σε δύο μεριές για μέγιστη απόλαυση. Η ισχυρότατη έκρηξη έγινε αντιληπτή σε ακτίνα περίπου 4.63 μέτρων, ενώ προκλήθηκαν σοβαρές ψυχολογικές βλάβες σε ένα φίλο που καθόταν δίπλα, όπως και σε μερικά περιστέρια τα οποία και διέφυγαν κουτσουλώντας βάναυσα το άγαλμα του δημάρχου. Αποποιούμαι της ευθύνης της φθοράς δημόσιας περιουσίας για το άγαλμα καθώς έχω μάρτυρα για τα περιστέρια. Τώρα, ναι, τώρα αμέσως μάλιστα θα πάρω τηλέφωνο να δώσω όλα τα στοιχεία μου καθώς και την ακριβή τοποθεσία μου και θα περιμένω εναγωνίως ειδικό κλιμάκιο της αντιτρομοκρατικής να με προσαγάγει.

Θα έχω τις πόρτες ανοιχτές και θα βάλω και χαρτάκι στο κουδούνι, μη χτυπήσετε στους γείτονες και θυμώσουν, μετά μπορεί να λένε όταν χρόνια τώρα με υποπτεύονται και με αντιπαθούνε γιατί τους λέω καλημέρα κάθε μέρα και τους θυμίζω ότι γερνάνε χωρίς να ζούνε. Σε περίπτωση που αποτύχουν οι λεβέντες της αντιτρομοκρατικής και ο ίδιος ο Δίας (καταλαβαίνω, άνθρωποι είναι και αυτοί-?- κάνουν (και) λάθη), θα παραδοθώ μόνος μου αύριο στην Δέλτα της γειτονιάς μου για να μην δημιουργηθεί φιάσκο, καθώς το έχετε ήδη ανακοινώσει, με παρακολουθείτε από τότε που είχα δαγκώσει από το παγωτό της Μαριγούλας στο νήπιο. Όχι πως θα αλλάξει κάτι με τόσα που γίνονται αλλά να δεν μου αρέσουν οι κακές οι γλώσσες. Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά από εσάς, προστάτες του πολίτη, δεν μου βρίσκονται χειροπέδες (έχω κάτι ροζ με γουνάκι αλλά δεν βαστάνε μία), όμως θα αυτοξυλοκοπηθώ και θα σκοντάψω καμιά δεκάρα φορές στην ζαρντινιέρα στο ισόγειο -σαν ταύρος σε ανθοπωλείο- για να σας διευκολύνω. Αν θέλετε μπορώ επίσης να βάλω λίγο μέικ-απ, να δείχνω μη-Έλληνας (μπορώ να φωνάζω και "βαρ-βαρ-βαρ") ώστε να κάνετε τις πασιφανείς σωστές συνδέσεις. Την φούσκα που έσκασε και το μεταναστευτικό εννοώ.

Θα με αναγνωρίσετε καθώς θα φοράω τα πράσινά μου σταράκια, την ρασταφάρι περούκα μου και θα κρατάω τσάντα με το σκουφάκι της κολύμβησης και τα κλειδιά με τα οποία έσκασα το μπαλόνι. Α, ναι, είμαι 15 χρονών, αλλά ξέρω, δεν σας κωλώνουν εσάς κάτι τέτοια, δεν μασάτε. Θα έχω ετοιμάσει μία λίστα με όλα τα πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικά βιβλία ΚΑΙ κόμικ που έχω διαβάσει, ακουμπήσει ή κοιτάξει από απόσταση στη ζωή μου ώστε να ψάξετε για αποτυπώματα και πηγές γνωσιακής μόλυνσης. Επίσης σας χαρίζω έναν τσελεμεντέ με λαχταριστές λιχουδιές από τα δωδεκάνησα, κάποτε τον ακούμπησε ένας γείτονας που δεν τον χωνεύω και θέλω να προσαχθεί και αυτός για συνέργεια. Μπορείτε μετά να τα κάψετε στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ όπως κάποιος παλιός σας συγγενής. Ο λόγος που γράφεται με κεφαλαία είναι γιατί σε αυτό υπόκεινται μόνο όσοι είναι μαλάκες με περικεφαλαία. Οι κοινοί θνητοί δηλαδή, όχι, όχι εσείς, ήρεμα..

Πριν το τέλος, θα αυτοτηλεκανιβαλιστώ (μπορεί να μου κόψω και καμιά δαγκωνιά κανονική, για το εφέ), θα στείλω φωτογραφίες μου και προσωπικά αντικείμενα σε όλα τα κανάλια, καθώς και μια τρύπια κάλτσα του παππού μου του Ιορδάνη που δεν την ξεπλένει ούτε ο συνονόματός της ποταμός, αδειάσειστο στοιχείο των βρωμερών μου καταβολών. Δεν θα τους δώσω άλλα στοιχεία όμως, πάντα με εντυπωσιάζουν με την επινοητικότητά τους. Πεθαίνω να δω τι θα συμπεράνουν. Τι θα δημιουργήσουν. Γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί καλλιτέχνες των καιρών μας, αυτοί που δημιουργούν τέχνη με τόσο άμεσο και τεράστιο κοινωνικό αντίκτυπο. Τους θαυμάζω.. Και όπως λέει και ο γνωστός καλλιτέχνης Θ. Π., (αρχικά για να μην τον στοχοποιήσω και τον μαντρώσετε κι αυτόν) "τον πιάσαμε τον κλέφτ'!"

Ο ένοχος

ΥΓ. Θέλω να στείλω την βαθειά μου εκτίμηση στους αφεντικούς σας, τους λύκους που φυλάνε τα πρόβατα. Αντιλαμβάνομαι ότι το κόλπο βγάλε-τρομοκράτες-η-ο,τιδήποτε-άλλο-φανταχτερό-τώρα-για-να-κρύψουμε-όλη την σαπίλα-και-τις-λαμογιές-το-ΔΝΤ-το ξεπούλημα-και-την-ξεφτίλα-ΚΑΙ-κάντους-πρωτοσέλιδο-γιατί-μόνο-τα-πρωτοσέλιδα-διαβάζουν-τα-πρόβατα είναι φοβερό, εντυπωσιακό πραγματικά. Για αυτό και γω (αυτο)θυσιάζομαι στον βωμό και υποκλίνομαι στον λύκο. Του βγάζω την ρασταφάρι περούκα μου. Ως έμπρακτο δείγμα των προθέσεών μου κρατάω στην ομολογία μου την αναλογία ουσίας και περι-ουσίας (για αυτό δεν πρόκειται?) σταθερή και ίδια με αυτή που μας ταϊζουνε..

Wednesday, April 7

στιγμές


δάχτυλα παγωμένα, σαν την ψυχή, ένας άνεμος σε ένα κλειστό δωμάτιο, ένα ρυάκι πάνω σε μιαν έρημο ξερή. ψίθυρος σε μια διαδήλωση, απελπισμένη κραυγή που σκίζει μία νεκρική σιωπή. ξένες λέξεις μιας ξένης γλώσσας. ξένοι άνθρωποι μιας ξένης πραγματικότητας. δέρμα που θέλει να αποχωριστεί το σώμα, σκέψεις που δεν χωράνε σε αυτό το μπουκάλι. πόθοι που δεν χωράνε σε αυτό το μπουκάλι. πόθοι που λυπημένοι απορρίπτουν την πραγματικότητα. ανάγκη για πραγματικότητα, ανάγκη για το πιο άπιαστο όνειρο. δάχτυλα μουδιασμένα, ποτάμι από κραυγές που πνίγονται στο πιο υπόγειο ρεύμα που μισεί το φως. μισεί το προφανές φως, το προσποιητό, το προσιτό, το διαθέσιμο. που ποθεί το φως που τυφλώνει την ύπαρξη και ρίχνει χαστούκι σε όλες τις αισθήσεις σαν παγωμένο νερό την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού. στιγμές που αυτοκτονούν ομαδικά, προς αποφυγή μια κοινότυπης και προβλέψιμης κακοποίησης. του κραυγαλέου βιασμού της αυθεντικότητας. κραυγές που μισούν την φλυαρία. μισούν το κάλπικο χαμόγελο και τις κοινότυπες χειρονομίες. κραυγές που θέλουν να γίνουν φράσεις και να εξηγήσουν στους φίλους τι κρύβουν πίσω από τους ακατανόητους μορφασμούς. μα πάντα αποτυγχάνουν, πάντα βρίσκουν τον χειρότερο τρόπο να τρυπώσουν στο πιο σκοτεινό και μοναχικό λαγούμι της ψεύτικης πραγματικότητας και να μεταμφιεστούν σε εκατομμύρια συγκαταβατικές στιγμές, που απελπισμένες αγκομαχούν να φιλήσουν την εύθραυστη επιφάνειά της. να την καταστρέψουν και να περπατήσουν γυμνές, χωρίς φόβο, στην απέραντη παγωμένη λίμνη της μοναδικότητας των αληθινών στιγμών. στιγμές που κάθε στιγμή αυτοκτονούν χωρίς κανέναν να δακρύσει για αυτές. διαφυλάσσοντας απλά την αξιοπρέπειά τους, αυτήν που δίνει λόγο στην ύπαρξή τους. ένα πανέμορφο περιβόλι από αξιολύπητες μοναδικές υπάρξεις, ένα σύμπαν από άπειρες ανάξιες κηδείες. ένα ξερό σύμπαν χωρίς ούτε ένα δάκρυ, ένας απέραντας κάμπος, σπαρμένος με στεναγμούς χωρίς αντίκρυσμα