Η ευτυχία κάποιων είναι η δυστυχία άλλων. Ο κόσμος απορροφημένος και αποτραβηγμένος στο καβούκι της σημερινής κοινωνίας και του ατομικισμού που αυτή υπαγορεύει ξεχνάει τις αληθινές του ανάγκες και βάζει υποσυνείδητα την ευτυχία του στην αναμονή, δίνοντας προτεραιότητα στα "μεγάλα προβλήματα" της καθημερινότητας. Τι χρειαζόμαστε πραγματικά; Γιατί ο κόσμος έχει σταματήσει να κοιτάει τα αστέρια; Απλά να κοιτάει τα αστέρια...
Τρέξε! Βιάσου! Δεν έχεις χρόνο! Μεγαλώνουμε, σιγά σιγά γινόμαστε επαγγελματίες ηθοποιοί, σε ένα θέατρο χωρίς φώτα, χωρίς κοινό και χωρίς χειροκρότημα. Γιατί κανείς δεν έχει χρόνο να σταματήσει, να σταθεί, να δει, να καταλάβει την παράσταση. Να χειροκροτήσει. Και τι νόημα έχει ένα έργο, χωρίς αυτό το χειροκρότημα; Ο καλλιτέχνης αφουγκράζεται, αλλά ακούει σιωπή και σιγά σιγά λυγίζει.
"Ένας πολιτισμός δεν κατακτιέται από έξω αν δεν έχει ήδη πρώτα κατακτηθεί εκ των έσω". Κατακτηθήκαμε από τον πιο ισχυρό κατακτητή όλων. Την δικιά μας απληστία και αχαριστία.
Τρέξε! Βιάσου! Δεν έχεις χρόνο! Μεγαλώνουμε, σιγά σιγά γινόμαστε επαγγελματίες ηθοποιοί, σε ένα θέατρο χωρίς φώτα, χωρίς κοινό και χωρίς χειροκρότημα. Γιατί κανείς δεν έχει χρόνο να σταματήσει, να σταθεί, να δει, να καταλάβει την παράσταση. Να χειροκροτήσει. Και τι νόημα έχει ένα έργο, χωρίς αυτό το χειροκρότημα; Ο καλλιτέχνης αφουγκράζεται, αλλά ακούει σιωπή και σιγά σιγά λυγίζει.
"Ένας πολιτισμός δεν κατακτιέται από έξω αν δεν έχει ήδη πρώτα κατακτηθεί εκ των έσω". Κατακτηθήκαμε από τον πιο ισχυρό κατακτητή όλων. Την δικιά μας απληστία και αχαριστία.
