Με διαφορά η καλύτερη ελληνική ταινία που έχω δει τελευταία, "ο Βασιλιάς" των Νίκου Γραμματικού/Νίκου Παναγιωτόπουλου προβάλλει στην οθόνη μια μικρογραφία της κοινωνίας, των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα σε αυτή, του αυταρχισμού της εξουσίας (εξουσίας που φεύγει δηκτικά από το στερεότυπο του μπάτσου) και ενός σάπιου και ψυχρού συστήματος που τρώει τις σάρκες του. Τα πάντα είναι ποτισμένα με μια φοβερή δόση ειρωνίας και σαρκασμού μέσα από την ιστορία του Βαγγέλη που βγαίνοντας από τη φυλακή αποφασίζει να ζήσει στο χωριό του παππού του, σε αναζήτηση της προσωπικής του αλήθειας.Ο πρωταγωνιστής Βαγγέλης Μουρίκης για τον Βασιλιά:
"Αυτός ο άνθρωπος αποφασίζει να ζήσει μόνος του σε ένα μέρος γιατί το έχει ανάγκη. Δεν είναι καθόλου στο περιθώριο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε ότι όποιος σκέφτεται είναι "περιθώριο"… Ίσα ίσα είναι ο πλέον κοινωνικός χαρακτήρας, προσπαθεί να έρθει σε επαφή και οι άλλοι το αρνούνται… Μιλάει και δεν τον ακούνε, έχει αξιοπρέπεια, λέει την αλήθεια. Ζητάει συγγνώμη… Απλώς δεν κάνει τα ίδια πράγματα μ’ αυτούς. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να ακούμε. Από τη μεγάλη βιασύνη μας δεν προλαβαίνουμε ν’ ακούμε, να πούμε, να πιούμε. Είναι ένας απόλυτα κινηματογραφικός ήρωας και κάποιος πρέπει να πει την ιστορία του. Μακάρι να μπορούσαμε να ανακαλύψουμε κι άλλους τέτοιους ήρωες. Γιατί μας δίνουν την ευκαιρία να τσεκάρουμε τα όριά μας…".
