Μία σχέση είναι μία σύμπραξη. Είναι μια σύνδεση, ένας συνδυασμός ιδεών, σωμάτων, καταστάσεων, θέλω, πρέπει, ελπίδων και φόβων. Μία σχέση είναι μία παραχώρηση. Ίσως μια υποχώρηση. Είναι μια αμοιβαία αποδοχή γεμάτων και άδειων αλληλοσυμπληρούμενων δοχείων. Και άλλων, ασυσχέτιστων, ανεπηρρέαστων. Είναι ένας γάμος ιδιοσυγκρασιών. Οι γραμμές που χωρίζουν την παραχώρηση, την υποχώρηση, την ευγενική αλληλοαποδοχή, τον σεβασμό με την καταπίεση και τον φασισμό είναι συχνά δυσδιάκριτες σαν γλάροι κόντρα στον ήλιο. Είναι ασαφείς.
Μία κοινωνία είναι ένα μεγάλο πανηγύρι σχέσεων. Με ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες, εξακολουθεί να είναι ένα σύνολο φωνές που ακούγονται ταυτόχρονα, συχνά στο μέγιστο της έντασής τους. Είναι εγγενώς αδύνατη η γενική και απόλυτη μελωδία, όπως είναι και ο ορισμός της, αυτός καθεαυτός. Ο συγχρονισμός σε μια κλασσική ορχήστρα επιτυγχάνεται μέσω ενός μαέστρου. Όμως τότε αυτός ορίζει έννοιες όπως η μελωδία, ο ρυθμός, ο χώρος, τα δικαιώματα. Με ποια κριτήρια τα ορίζει αυτά; Με το υποκειμενικό του γούστο ή την καθοδήγηση κάποιων άλλων. Στη περίπτωση της μουσικής στόχος είναι συνήθως ένα άρτιο αποτέλεσμα, μέσα στην υποκειμενικότητά του. Η ύπαρξή του και μόνο όμως, στον κοινωνικό παραλληλισμό, ωθεί τις ατομικότητες σε μία καταστροφική αδράνεια και κάθε κίνηση πρέπει να έπεται από ένα τίναγμα του ραβδιού. Ο τεράστιος βαθμός πίεσης και καταπίεσης της πρωτοβουλίας, της ατομικής ελευθερίας και της υποτίμησης της ατομικότητας γίνεται φυσική πηγή αρρωστημένης συνείδησης και αντίληψης ως προς την θέση του κάθε ατόμου, της κάθε μονάδας. Αυτό οδηγεί σε έλλειψη αναζήτησης και αυτοπροσδιορισμού, αναφορικά με την συλλογικότητα και κατά συνέπεια σε ανθυγιεινές κοινωνικές δομές και βάσεις.
Μοναδικός δρόμος προς μια ουσιαστικά ανθρώπινη κοινωνική κατάσταση, ανεξαρτήτως οικονομικοπολιτικού συστήματος, δευτερογενών αξιών και προτύπων είναι η διαρκής αναζήτηση και ο μόχθος προς την συνειδητοποιημένη ατομικότητα με την παραπάνω έννοια. Είναι η αναζήτηση της ισορροπίας μεταξύ της φωνής του ατόμου και των φωνών γύρω του.
Όσο αμελούνται αυτά τόσο οι άνθρωποι πρόθυμα θα παραδίνουν απλόχερα τα δικαιώματά τους και την ατομικότητά τους κάτω από το φόβο που δημιουργεί η αναζήτηση των δικών τους ορίων, κάτω από το φόβο της απόρριψης, της κοινωνικής παραφωνίας και υπέρ της κάλπικης κοινωνικής ευημερίας, της τάξης και ασφάλειας. Όσο αμελούνται αυτά, η προσπάθειες για κοινωνική ευημερία θα παραμένουν απεγνωσμένες ελπίδες ότι μια πέτρα θα επιπλεύσει.
