Saturday, March 20

η σφήνα

όλα τα ποτάμια χύνονται στην θάλασσα
μα η θάλασσα ποτέ της δεν γεμίζει
σαν άπληστη χαβούζα που μουγκρίζει
σαν στο ζενίθ της κι άλλη τρούφα της πετάς
είναι ο ορίζοντας πουλιά γεμάτος, θολωμένος
που τα φτερά τους, δυο εραστών μετράνε τη σκιά
μα είναι σφηνωμένα σε κλουβί, μια μοιρασιά
μια σπιθαμή της σκέψης, μίας ζωής αξία
αδέσποτης ελπίδας παρωδία
πάλι αυτή η ύπουλη πουτάνα, η ελπίδα
καθρέφτης αραχνιασμένου ονείρου
ή αραχνιασμένος καθρέφτης του εαυτού της;
της θέλησης παράνομο εξώγαμο
της ύπαρξης μονάκριβο τεφτέρι
μα να η πραγματικότητα, μπαγάσας και ρουφιάνος
που πελεκάει μέρα τη μέρα τον καθρέφτη
τον τσακίζει σε αδιέξοδα κομμάτια
τον φυτεύει στο κορμί τους σαν φαρμάκι
καταβροχθίζει την πολύτιμη στιγμή τους
όπως θα λέγαν μερικοί, την τρώει σαν το σαράκι
και με λιωμένα τα φτερά την κατηφόρα παίρνουν πάλι