Η πασχαλίτσα

Σε τρεις στιγμές, γοργά γοργά, σκαρφάλωσε στο αυτί μου και μέσ'στην σκέψη κατασκήνωσε με θράσος. Στριμωγμένη, άνοιξε τα φτερά της για να κάνει λίγο χώρο. Ξαφνικά χρώματα, φτερούγες και αρώματα να σπρώχνουν τα όνειρά μου και να τα καταπατούν βίαια μα στοργικά συνάμα. Και γω δεν βλέπω πια τίποτα, μόνο χρώματα θαμπά πίσω από τα μάτια μου να εξερευνούν το σκονισμένο χάος εκεί στο βάθος. Να δανειζόμουν για μια στιγμή αυτά της τα φτερά, να δω και γω!

Κι αυτή από εκεί μέσα πια δεν το κουνάει ρούπι, μα όλο φτερουγίζει και απολαμβάνει την καινούργια της φωλιά. Σαν να την ακούω να γελάει.. Λες να κατάλαβε; Μάλλον ξέρει κάτι που δεν ξέρω..