so simple...

- by Banksy

πτήση

μέσα στη γυάλα καθιστός χρόνια υπομένω
δυο μάτια ορθάνοιχτα κοιτάνε τη βροχή
κι όσα δεν μπόρεσαν αυτά να πουν ποτέ τους
σε μια στιγμή δύο σταγόνες τα ΄χουν πει

μία υδρόγειος από αρώματα γιομάτη
και γω για αυτήν ένας σακάτης κουρελής
τα ευωδιαστά τα άνθη της να ακουμπούσα θε μου
που αν υπήρχες θα ανακάτωνες τη γη
και αν τα μύριζες θα δάκρυζες και συ

σαν κόκκος άμμου σε μια θύελλα θυμάμαι
στροβιλιζόμουν δυο αιώνες μοναχός
κι είμαι μικρός, να 'ξερεις θέλω πώς φοβάμαι
τώρα την πτήση απολαμβάνω σιωπηλός

μία παλλόμενη χορδή και της ψυχής μου
η ισορροπία πάει να σπάσει ξαφνικά
και πριν το κρύο με ξεκουρδίσει πια τελείως
να την ακούσεις θέλω έστω μια φορά

εξήγησέ μου σε παρακαλώ

Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει, αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,
τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί

Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια, κυνηγημένα
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά
απόκληρα απομείναμε πουλάκια
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις, εξήγησέ μου
άμα σου περιφράξαν την καρδιά
για πες μου, πώς μπορείς και μαστουριάζεις
άμα σου περιφράξαν την καρδιά

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
πώς γίνεται στον ένα παλαβιάρη, εξήγησέ μου
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν
πώς γίνεται στον κάθε παλαβιάρη
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν

κάποιος έπρεπε να σηκώσει το τηλέφωνο στις 17 του Μάρτη

αντίο γραναζάκι

ω της ερήμου καταρράκτη ποθητέ!

άμμο χρυσή που με τον ήλιο μεσ'στο κύμα παιχνιδίζεις..
και παιδικό χαμόγελο μ' ανάκατα τα δόντια
που δεν τα έβαλαν δυο μεταλλόραγες ακόμα στην σειρά
"τέλεια" ως κάποιος άλλος θε να κρίνει..

κι εσύ που απρόσκλητη εισέβαλλες μες στον δικό μου κήπο
στ'αστρόπλεχτο ξάπλωσε τώρα στρώμα μου, τα βλέφαρα να κλείσεις
για θα σου τραγουδήσει η γιαγιά-ψυχή ένα παραμύθι να ξυπνήσεις
μιας που τα λόγια τους το πέτυχαν και σε βαθύ σ'έριξαν ύπνο

θυμάσαι άραγες άνεμο μες στα μαλλιά σου, ελευθερίας
όταν μ'ένα ποδήλατο γόνατα πλήγιαζες και γελούσες;
όταν πρώτη σου φορά δύο μάτια με έρωτα κοιτούσες;
ή μήπως πάει τόσος καιρός, σκούριασε πια η μνήμη κι ο αστερίας;

τότε δεν χρειαζόσουνα παλάτια, πλούτη, πολλά ή μεγάλα
μικρό καστράκι αμμουδινό, δικό σου είχες για στέγη
φτωχό λιτό κι απέριττο, μ'αληθινό συνάμα (αληθινό θυμάσαι;)
γιατί καθάριο είχες νου για σε να το διαλέγει
(κάποτε διάλεγες θυμάσαι;)

για κοίτα τώρα πώς κατάντησες, σαν μισθοφόρο ψάρι
που ούτε θυμάται ούτε νοιάζεται για του μυαλού του την ασχήμια
μόνο για δόξα και λεφτά και πέτρες κούφιες να βυθίζεται στη ζήλια
σε βάλτο μάταιο βουτηγμένη, τίποτα δεν παίρνεις πια χαμπάρι

σου κλέψανε τον χρόνο σου, σου κλέψανε την κρίση
γρανάζι αξιολύπητο γυρνάς μέχρι να δύσει
και κοιμισμένη σπίτι της γυρνάει η αφεντιά σου
και ανοίγεις πια περήφανα με τα χρυσά κλειδιά σου
(σα ματαιόδοξο άλογο προς το χαμό σου τρέχεις)

σου κάψανε το κάστρο σου, σου κόψαν τ'αεράκι
και τόσα μάτια αντίκρυσες, πια δεν σου λέει κάτι
και πάνω απ'όλα να ξεχάσεις σ'έκαναν ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος
τι είναι η ζωή μας άραγε δίχως λιγάκι γούστο και μεράκι;
εγώ μονάχα καληνύχτα να σου πω, αντίο γραναζάκι...

(με εσκεμμένη ασυμμετρία προς τιμήν της "ασύμμετρης απειλής" που μας γονάτισε)

μοντέρνος μεσαίωνας

λίγο σιωπή! για μια στιγμή!
ν'ακούσουμε τι ορίζουν..
χρόνια πολλά στο θόρυβο
κρυμμένοι ψιθυρίζουν
πίσω απ'την πλάτη σου σκυφτοί
τα κάστρα τους να χτίζουν
κι απάνω στη φτωχή μας γη
θεριά να τριγυρίζουν
θεμέλια έβαλαν γερά
και θάνατο μυρίζουν

και μεις στο χαζοκούτι μας
με τα ναρκωτικά τους
γελώντας αναπνέουμε
αναθυμιάσεις βάλτου
διπλωματούχοι λόγιοι
μιλώντας στάζουν μέλι
κούφιοι τελείως οι λόγοι τους
κενοί σαν το βαρέλι
κι εσύ που χάσκεις πρόθυμα
εμπρός και μη σε μέλλει!

μοντέρνε μου μεσαίωνα
καινούργια κοινωνία
για σε, δώσαν το αίμα τους
για μιαν Ελευθερία
τόσοι που προηγήθηκαν
με θάρρος και αντρεία
και συ τι ανταπέδωσες;
μια ψήφο και δειλία..

χωρίς ντροπή ή συναίσθηση
και την ψυχή στα σκέλια
είσαι ψωριάρικο σκυλί;
ή μύγα μεσ'στα μέλια;
θολώσε πια τα μάτια σου
το σύστημα το τρέχον
πολιτικάντη καραγκιόζη,
προϊόν πρώτο της χώρας μας
και σίγουρα πιο εξέχον

(ρι-μέικ του προηγουμένου έτσι για εμπέδωση)

σσσσσσ

λίγο σιωπή.. σκάστε βουλώστε το όλοι λίγο λέμε.. πολιτικοί, φανατικοί, φιλόσοφοι αλήτες. λογάδες και γραμματικοί είχε πει κάποιος μεγάλος παλιά.. μας έπεισαν νομίζω τελικά. κάηκε και το παιδί, είχες το νου σου; πέντε εκατομύρια μαλάκες σε ένα καμίνι βράζουν και 0.2% κατεβαίνουν στο κέντρο για μια σεμνή κηδεία χωρίς άλλο νόημα παρά μόνο την ίδια της την ύπαρξη. Οι υπόλοιποι τον παίζουνε με φιλμνετ και φραπέ, βλέπουν στο discovery channel τι ωραία που είναι η φύση και γουστάρουν από το σαλόνι τους, τι όμορφος που ήταν ο Καϊάφας, αλλά είναι η κασέτα από πρόπερσι.. διπλωματούχοι φαφλατάδες όλοι έχουν μια γνώμη, μια άποψη μια μπούρδα, να μην τους πούνε βλάκες. λίγο σιωπή για αυτά που χάσαμε, ανθρώπους, δέντρα, αναμνήσεις, μέλλον, πίστη. καθένας τα ζυγίζει όπως καταλαβαίνει. ή δεν τα ζυγίζει καθόλου. κλείνει το κανάλι, ξεχνάει και πάει ξανά για δουλειά, δεν τρέχει και τίποτα στο κάτω κάτω.. για τώρα σιωπή, λίγο σκέψη και περισυλλογή, και όταν μιλήσουμε ξανά παρακαλώ να έχουμε κάτι πια να πούμε με ουσία και επιτέλους να κάνουμε. καλως ήλθες στον μοντέρνο μεσαίωνα και στο ενδιάμεσο να μην ξεχάσεις, να πας στην κάλπη να ψηφίσεις και για μένα ω πολιτικοποιημένε καραγκιόζη, προϊόν της χώρας μας εξέχον
σσσσσσσσσ

greek> http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=757499

english> http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=757320