Φωτογραφία στον τοίχο

Κοιτάω το κάδρο, μια μαύρη γραμμή, ένα περίγραμμα που δηλώνει "αυτό δεν είναι αληθινό, είναι μόνο μια παγωμένη, σιωπηλή, κλεμμένη στιγμή που κανείς δεν θυμάται πια". Αν όμως κοιτάξεις λίγο πιο μέσα, φαίνεται να υπάρχει κάτι. Μοιάζει σα να κουνιέται. Ασπρόμαυρο, παλιό τοπίο, πάνε χρόνια φαίνεται.. Ένας άντρας, γυμνός από πάνω, καθισμένος σε έναν κάτασπρο καναπέ. Στην αγκαλιά ένα μικρό κοριτσάκι, ίσα που φαίνεται, μωρό κρυμμένο μες στα χέρια του. Με χαζεύει με δυο τεράστια μάτια, σαν να μην παρεξενεύεται ούτε λίγο που με βλέπει να κάθομαι εκεί. Κοιτάω τους τοίχους, τα αντικείμενα, το σαλόνι στο φόντο, λεπτομέρειες που κανείς δεν πρόσεξε ποτέ. Και ξαφνικά το βλέπω! Σκαρφαλώνω με κόπο ως το κάδρο και δρασκελίζω γρήγορα, θέλω να δω πώς ήταν τότε. Τα πάντα χρωματίζονται με μιας! Ο άντρας ζωντανεύει, το χέρι του κινείται, χαϊδεύει το κοριτσάκι και μετά με κοιτάει στα μάτια χαμογελώντας. Τα πάντα κουνιούνται, ακούω το θόρυβο απο τον έξω δρόμο, την βελόνα που σκαλίζει μεθοδικά τις νότες πάνω από το βυνίλιο και τις εκτοξεύει στο δωμάτιο, μυρίζω το τσιγάρο του τότε χρήστη της μηχανής που σιγοκαίγεται δίπλα μου. Βλέπω την ευτυχία στα μάτια των προσώπων και τώρα μόνο καταλαβαίνω γιατί τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Για να μπορεί κάποιος που θέλει, να ξαναζήσει αυτή τη στιγμή, όταν πια δεν βρίσκει λόγο για να αποθανατίσει το παρόν του. Αποθανατίζω.. τι όμορφη λέξη..