Το φραουλοτριαντάφυλλο

Και αν αγαπάω τα χάμστερ γιατί είναι σαν τους ανθρώπους, αγαπάω τα τριαντάφυλλα γιατί μου θυμίζουν την πραγματικότητα μιας ευτυχισμένης στιγμής. Μαγευτικά εξ'όψεως μα δυσπρόσιτα, οχυρωμένα πίσω από αγκάθια. Σημαντικότερο όλων, δεν διαρκούν για πάντα.. Ξεραίνονται, μαραίνονται, χάνονται. Κρίμα δεν είναι; Όμως ακριβώς το ότι είναι εφήμερα τους χαρίζει την μοναδική αξία τους. Τι αξία έχει ένα πλαστικό και αθάνατο τριαντάφυλλο; Τα χρώματα του είναι θαμπά και ψεύτικα. Ούτε άρωμα έχει ούτε δύναμη να συγκινήσει. Ποιος δάκρυσε ποτέ μπροστά του; Ξέρω πλέον ότι δεν θα κρατήσει για πάντα, για αυτό οφείλω στον εαυτό μου να το μυρίσω με όλο μου το είναι, σαν τυφλός και κουφός που του έχει μείνει μονάχα η όσφρησή του, πυξίδα και ηδονή. Ένα άσπρο τριαντάφυλλο βαμμένο με κόκκινο κρασί μου χαϊδεύει το πρόσωπο...