Monday, May 28

Εικόνες "φυσιολογικές"

Χάνομαι μες στην βουή της πόλης. Πλήθος νεκρό με σκοτώνει και μένα σιγά σιγά κι όμως δεν μπορώ να ξεφύγω, είμαι εθισμένος σε αυτήν την θορυβώδη κενή πολυκοσμία. Κατά λάθος με σκουντάει μια κοπέλα, με κοιτάει τρομαγμένη και σπεύδει να ζητήσει συγγνώμη, σαν να με μόλυνε με λίγο ανθρώπινη επαφή. Τρέχα να πλυθείς.. Ή μάλλον δεν χρειάζεται καν, είσαι εμβολιασμένη. Μία καθώς πρέπει "κυρία" κρύβει το μαργαριταρένιο κολλιέ της με την γούνα ενός ταλαίπωρου ζώου, θύμα της αυτονόητης ανθρώπινης ανωτερώτητας απέναντι στη φύση. Σέρνει δύο ποντικοσκυλάκια τα οποία λατρεύει, το δίχως άλλο. Ενώ σηκώνει λεφτά, ένα από αυτά κατουράει έναν άμοιρο κουρελή, που ξαπλωμένος στο τσιμέντο δεν έχει ακόμα συνέλθει από το κρύο της προηγούμενης νύχτας. Η εκδίκηση της φύσης.. Γιατί δεν κατουράει ποτέ την "κυρία"; Κανόνας της ζωής λένε. Α ρε μαλάκες..

Ο Μπρεχτ είπε ότι η τέχνη δεν είναι καθρέφτης της πραγματικότητας, δεν είναι ο σκοπός της να την αντικατοπτρίζει. Είναι ένα σφυρί για να την αναδιαμορφώνει. Αναρωτιέμαι τελικά θα καταφέρουμε να πετάξουμε ποτέ; Έχουμε πλέον τα φτερά, έχουμε το σφυρί, έχουμε τα πάντα. "Μόνο" η θέληση μας λείπει..