πυξίδα

γραμμή γραμμή ακροβατώ
σκοντάφτω, χίλιες λέξεις
παλιό σκαρί δίχως πανί
στο κύμα, μη ζηλέψεις

ταξίδι είναι εξωτικό
το βλέμμα της που καίει
πάνω στο δέρμα σαν γλυστρά
πονάει μα με μαγεύει

παλιό καράβι αδειανό
σαλπάρει δίχως σκέψη
σ'έναν ορίζοντα αχνό
κινά να την γυρέψει

βράχια παντού και τρικυμιά
ο μπούσουλας χαμένος
με μια πυξίδα ανάποδη
το μέλλον μου υφαίνω

δυο δάχτυλα σ'ένα λαιμό
να ψαχουλεύουν το αύριο
θυμάμαι δυο μάτια θολά
χάμω τη γη κοιτάω

μια αναλαμπή κάπου βαθειά
ασήμι στα νερά της
σαν βρέφος σκύβω στο βυθό
καθρέφτης στα όνειρά της