στον Ρουμάνο του Sants

ήταν ένα όμορφο ξημέρωμα Φλεβάρη
όπως περνούσα εκεί σε είδα από μακριά
μπρούμυτα στο άσφαλτο με κούτελο ανοιγμένο
με μια απορία στα μάτια σου, σαν τα μικρά παιδιά

το μάγουλό σου σκούπιζε το αίμα απ'το χώμα
μέσα απ'τα δάκρυα με κοίταξες ευθύς
και σιωπηλός μου φώναξες "γιατί τόση αδικία,
στο σκάρτο κόσμο μας παντού έχει απλωθεί;"

κάποτε έστεκες ορθός με περηφάνια
τώρα σε τρώει ένα παράπονο παιδιού
"γιατί στο χώμα να χάνω εγώ τώρα τα πάντα
με ένα γκλομπ κόντρα στο σβέρκο παγερό;"

όπως με κοίταζες πλέον ξεκάθαρο ήταν
τυχαία δεν βρέθηκα στην θέση σου σου εγώ
σε μια στιγμή να κλέβουν όλη τη ζωή μου
μόνο γιατί έτυχε και δεν είμαι "από εδώ"

σε μια αποβάθρα τρένου κάθομαι και κλαίω
σ'ένα παλιόχαρτο σου γράφω, να σωθώ
κι ό,τι και να σου λέω τώρα πια το ξέρω
δεν θα αλλάξει τίποτα τον κόσμο, ειρηνικό

- Βαρκελώνη, 21 Φλεβάρη 2008