Ανάσα

Ανάσα.. Άλλη μία.. Πάει έφυγε και αυτή. Γνωστό το παιχνίδι σε όλους, αλλά όχι εξίσου κατανοητό και αποδεκτό. Κλείσε τα μάτια, πάρε το αγαπημένο σου ναρκωτικό και τρέχα μαλάκα, ζήσε την ζωή σου προσμένοντας τον Παράδεισο και αναπολώντας το νεκρό σου παρελθόν που καμία σημασία δεν έχει πέρα από την δύναμη των αναμνήσεων που σε έφεραν στο τώρα και που θα καθορίσουν το μετά. Πότε θα καταλάβεις ότι το μόνο που έχεις είναι αυτή η ανάσα και πρέπει να την κρατήσεις, να την απολαύσεις, να την χαρείς σε όλο της το μήκος, όπως ο δύτης που εξερευνεί στη σιωπή την άμμο και τα χρώματα του βυθού παίζοντας με τις ακτίνες του ήλιου. Αυτός δεν βιάζεται να βγει στην επιφάνεια γιατί ξέρει ότι η ουσία δεν είναι εκεί, δεν είναι στην επόμενη ανάσα που τον περιμένει, αλλά σε αυτόν τον πανέμορφο αστερία που παρά λίγο να μην δει. Ανάσα...