Το βαλς μίας χαρούμενης στιγμής

Το γρασίδι μου χαϊδεύει τρυφερά την παλάμη. Σαν χέρι που είναι πια μακριά. Το γρασίδι χορεύει παθιασμένα ένα βαλς με τον Άνεμο. Μόνος, σα χαμένος σκουντοφλάω στο άπειρο πλήθος που με περιτρυγυρίζει θυμωμένο, εκλιπαρώντας μια στιγμή σιγής. Προσπαθώ να ακούσω την μουσική και να χορέψω και γω

Ξάφνου σιωπή! Το ακούω καθαρά! Η μουσική με τρυπάει και ο άνεμος με αγκαλιάζει, οι δυο τους ξυπνάνε την ψυχή μου που κοιμήθηκε πάρα πολύ. Ένα δάκρυ ξεκινάει την σύντομη ζωή του που θα ολοκληρωθεί στο μάγουλό μου. Ο Ήλιος μου καίει το πρόσωπο, προσθέτει μια ρυτίδα, σημάδι της πορείας και γω γελάω ξέγνοιαστα. Για μια στιγμή μπορούμε να αγγίξουμε το άπειρο. Και ας κρατάει το άπειρο αυτό μονάχα μία στιγμή

Μα εγώ δειλός και τρομαγμένος προσπαθώ να αγκαλιάσω σφιχτά αυτή τη στιγμή, να την κρατήσω για πάντα. Αλλά πώς να αγκαλιάσεις το άπειρο; Όσο την σφίγγω τόσο πασχίζει να φύγει μακριά. Τι σκληρή και παράδοξη που είναι αυτή η στιγμή..