Plaça de Sant Felip Neri

Νερό που κυλά. Ο ήχος σε ταξιδεύει μακριά, σε στιγμές γαλήνης νεκρικής που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει. Ψηλαφείς την λαβωμένη κρύα πέτρα, γεμάτη λακούβες. Βάζεις τα δάχτυλα βαθειά σε αυτές και ουρλιάζεις από πόνο. Κάθε μία και ένα νήμα κομμένο πρόωρα και αλόγιστα. Ένα ουρλιαχτό σαν κάλεσμα σε ένα πηγάδι άδειο. Συγκυρίες της Ιστορίας κινούν την ειρωνία που πλανάται στον αέρα και παγωμένη αναρωτιέσαι..

Ο νους τι συλλογίζεται μετά τον κρότο που τα φτερά σου σκίζει; Όταν το βάρος του αναπόφευκτου λυγίζει την ελπίδα; Εύχεσαι ίσως να ήταν τα πράγματα αλλιώς; Πιο απλά, πιο ήσυχα, φτιαγμένα από ένα χάδι και μετάξι, όχι μολύβι. Σε ποιον αρέσει το μολύβι; Να 'σουν ήρεμη σαν τώρα που αναπνέεις βαθειά, ελεύθερη και συ για μια φορά.