Ωδή στο κρίμα

Περιπλανώμενος σε έρημο υγρή και ανθισμένη
την Όαση γοργά αποχαιρετάς και λυπημένα
απεγνωσμένα ψάχνοντας να βρεις αυτόν τον κόκκο άμμου
την δίψα σου να σβήσεις

Αλλά κοιτάς πολύ ψηλά και δεν τον βρίσκεις
περήφανος διαβαίνοντας, σαν κόκορας ευνούχος
χωρίς κοτέτσι, χωρίς λυρί, χωρίς φωνή

Ήρθαν και σου 'παν ότι η Όαση δεν είναι πια για σένα
ότι στην άμμο αν κυλιστείς να γίνεις ένα
εκεί θα βρεις και τη δική σου Ιθάκη
γιατί και συ σαν κόκκος άμμου τριγυρνάς όπου σε πάει ο αέρας

Και συ τους ευχαρίστησες φιλώντας τους το χέρι
και σιωπηλός μα πρόθυμα, χάρισες την ψυχή σου
ακούγοντας κάπου στο βάθος ένα κλάμα γοερό
και σπαραγμό φριχτό της μάνας σου που πια τα μάτια κλείνει

Και ξάφνου ξύπνησες με πόνο τρομερό παντού και διψασμένος
σαν το δελφίνι σπαρταρώντας στην ξηρά
να αναπνέεις σταματάς συνειδητά για να πεθάνει ο πόνος
γιατί κατάλαβες ότι η Θάλασσα έχει χαθεί για πάντα.