Βλέμμα κενό

Και αν τα μάτια είναι όντως ο καθρέφτης της ψυχής,
αν όντως λένε μυστικά και λόγια ψεύτικα
που από το ψέμα κάτω κρύβουν την αλήθεια
αυτή που πάντα αποφεύγεις να δεχτείς
τότε τι τρόμος φοβερός δυο μάτια άδεια;

Χωρίς αλήθεια, χωρίς αγάπη για τη βροχή, χωρίς συγγνώμη.
Αύγουστος μύρισε και σκότωσες και συ τον ποιητή σου
σαν άψυχο και άδειο πια δοχείο που κάποτε ξεχείλιζε αγκαλιές

Πόσο απλά τρομαχτική είναι συχνά η αλήθεια
από βάρη επίκτητα του χρόνου απαλλαγμένη και ελαφριά
σαν άσπρο πούπουλο που ασήκωτο σου μοιάζει
πώς να δεχτείς ότι είσαι τόσο περίτεχνα απλός;

Και αυτή η ρυτίδα που εσύ την λες χαμόγελο
στιγμή πια δεν αντέχω να την βλέπω
πιο ψεύτικη από το ψέμα το ίδιο, την μισώ

Κάθε φορά σταυρώνεις την ελπίδα σου, σαν τότε
κι ύστερα κρύβεσαι δειλά και κουλουριάζεσαι
μες στον καθρέφτη των ματιών σου