Oscar

Ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες της jazz έφυγε από κοντά μας χθες, στα 82 του χρόνια, αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο έργο που περιλαμβάνει συνεργασίες με μια πληθώρα μορφών της jazz όπως ο Charlie Parker, η Ella Fitzgerald, ο Joe Pass, ο Dizzy Gillespie, ο Ben Webster, ο Lester Young, ο Stephane Grappelli και ο Stan Getz. Καλό ταξίδι..

"A jazz player is an instant composer. You have to think about it, it's an intellectual form"

- Oscar Peterson

RFID

Vamos!

Εν αρχή υπήρξε το barcode, προϊόν της ύφεσης του 1932, εφεύρεση του 1948 που διαδώθηκε εμπορικά την δεκαετία του '80. Ο ένας από τους δύο εφευρέτες του, Norman Joseph Woodland βραβεύτηκε από τον George H. W. Bush (! #1) το 1992 (! #2) με το εθνικό μετάλλιο τεχνολογίας για την συμβολή του. To barcode δεν ήταν καθόλου επιτυχημένο στην αρχή και αριθμούσε ελάχιστες επιχειρήσεις που το χρησιμοποιούσαν. Όλα αυτά άλλαξαν όταν η Wal-Mart αποφάσισε να το υιοθετήσει, τη δεκαετία του '80. Εν συνεχεία ήρθε το RFID (Radio Frequency Identification), ο μοντέρνος αντικαταστάτης τoυ barcode. Πρόκειται για το τετράγωνο αυτοκόλλητο που χρησιμοποιείται ως αντικλεπτικό σε σούπερ μάρκετ, βιβλιοπωλεία κλπ. Όλοι το έχουμε δει, αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι αγνοούμε πώς και τι είναι ακριβώς, πώς λειτουργεί και γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Ένα RFID chip λοιπόν, μεγάλου μεγέθους είναι έτσι:

Ένα RFID είναι κατά βάση ένας ασύρματος τηλεπικοινωνιακός μηχανισμός που αποτελείται από δύο κομμάτια. Το πρώτο είναι ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα στο οποίο πραγματοποιείται η επεξεργασία της πληροφορίας και η διαμόρφωση (modulation/demodulation) του σήματος. Το δεύτερο είναι μία κεραία, περίπου σαν αυτή που υπάρχει στα κινητά, η οποία λειτουργεί στα 800MHz-1Ghz ανάλογα τη χώρα, συχνότητα δηλαδή κινητών, και ως εκ τούτου το μέγεθός της μπορεί να είναι τόσο μικρό. Η εμβέλεια είναι της τάξης των 5 μέτρων, αναλόγα με τις συνθήκες. Ένα πολύ σημαντικό σημείο που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι τα μοντέρνα RFID είναι παθητικά στοιχεία, σε αντίθεση με τα πρώτα που ήταν πιο μεγάλα σε όγκο και απαιτούσαν μπαταρία. Αυτό πιο απλά σημαίνει ότι πλέον δεν περιέχουν μπαταρία, καθώς δεν την χρειάζονται. Η απαιτούμενη ενέργεια λειτουργίας αντλείται από την ακτινοβολία του πομπού (π.χ. των δύο μεγάλων μπαρών στην έξοδο ενός καταστήματος), καθώς η κεραία κατά βάση είναι ένας ανακλαστήρας/συσσωρευτής ενέργειας. Αυτό επίσης σημαίνει ότι δεν έχουν όριο χρόνου ζωής, καθώς δεν έχουν αναλώσιμα μέρη.

(RFID: Κακή φάση)

Σε παρένθεση γιατί θα έπρεπε να είναι μάλλον προφανές, αλλά σε περίπτωση που δεν είναι, εδώ είναι κάποιοι λόγοι για τους οποίου το RFID δεν είναι το καλύτερο πράγμα για την πλειοψηφία του κόσμου. Καταρχήν μιλάμε για στιγμιαία αναγνώριση ατόμων, κατάργηση προσωπικών στοιχείων από οποιονδήποτε κατέχει μηχάνημα που διαβάζει RFID. Εννοείται ότι υπάρχει "βαριά κωδικοποίηση" η οποία είναι πολύ "ασφαλής" που θα μπορεί να την διαβάζει μόνο το καλό μας κράτος.. Επίσης είναι ΤΟΣΟ ασφαλές που ο Steve Boggan και ένας χάκερ φίλος του το έσπασαν σε κάποιες ώρες. Οι κάτοχοι λοιπόν θα περπατάνε στο δρόμο εκπέμποντας σε όποιον ενδιαφερόμενο τα προσωπικά τους στοιχεία.

Μέχρι τώρα το RFID χρησιμοποιείται ως αντικλεπτικό σύστημα. Από το 2008 θα υπάρχει ένα σε όλα τα Αμερικάνικα διαβατήρια. Ήδη από το Νοέμβρη του 2007 έχει αρχίσει η εφαρμογή του νόμου που υποχρεώνει όλους τους κάτοικους της Αγγλίας (βασισμένο στην ίδια παγκόσμια συνθήκη) να αντικαταστήσουν τα διαβατήριά τους με τα καινούργια που περιέχουν το τσιπ (περίπου 4 εκατομύρια ήδη έσπευσαν να το κάνουν για την προσωπική τους ασφάλεια). Αυτό συνοδεύεται με τον νόμο που υποχρεώνει τους Άγγλους πολίτες να παραδώσουν τα ΤΡΑΠΕΖΙΚΑ τους στοιχεία ως το τέλος του 2007 σε ειδική υπηρεσία του κράτους. Όποιος δεν το κάνει πολύ απλά δεν μπορεί να βγάλει Αγγλικό διαβατήριο και κατά συνέπεια είναι φυλακισμένος στην Αγγλία μέχρι να τα παραδώσει. Επιτέλους δημοκρατία. Αυτό δεν είναι παρά το πρώτο βήμα για τις Αγγλικές ταυτότητες που θα αντικαταστήσουν τα παραπάνω και φυσικά θα φέρουν RFID.

Εννοείται ότι όλοι αυτοί οι νόμοι περνάνε στα πλαίσια της εθνικής ασφαλείας και του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Επίσης αυτό είναι το πρώτο βήμα καθώς σε κάποια φάση τα ID θα αντικατασταθούν από εμφυτεύματα με το τσιπ, τα οποία γίνονται ΗΔΗ, σε περίπτωση που όλα αυτά σας φαίνονται πολύ μακρινά και τραβηγμένα. Απλά δεν υπάρχει δεσμευτικός νόμος, όπως δεν υπήρχε πριν 5 χρόνια με τα διαβατήρια. Σε 5 χρόνια θα σκηνοθετήσουν μερικές επιθέσεις ακόμα για να πιστούν και οι πιο σκεπτικοί ότι τελικά χρειάζεται να γίνει. Στα ίδια πλαίσια κινείται και η φοβερά επιτυχημένη συνθήκη της Λισαβόνας που έγινε κεκλεισμένων των θυρών, με αποφάσεις και περιεχόμενο που δεν προβλήθηκε από τα ΜΜΕ. Τη συνθήκη αυτή θα πρέπει να εφαρμόσουν όλα τα κράτη-μέλη εκτός από την Ιρλανδία η οποία θα κάνει δημοψήφισμα. Τι ρυθμίσεις έχει η συνθήκη όσον αφορά στην τρομοκρατία, την δημόσια ασφάλεια και των περιορισμό των προσωπικών ελευθεριών; Ποιος την άκουσε και ποιος ξέρει τι περιέχει; Νομίζω πολλοί λίγοι, και είναι εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι περιέχει τροπολογίες που επηρρεάζουν την καθημερινότητα κάθε ανθρώπου που ζει στην Ευρώπη.

Αμερικανικά διαβατήρια

Μετά την 1η Γενάρη 2008 όλα τα Αμερικανικά διαβατήρια υποχρεωτικά θα φέρουν RFID, το οποίο θα περιέχει τα στοιχεία του επιβάτη, βιομετρικές λεπτομέρειες και διάφορες άλλες πληροφορίες που το Κονγκρέσο έκρινε χρήσιμες ότι πρέπει να μπορούν να είναι διαθέσιμες για κάποιον σε 1 δευτερόλεπτο. Οι λόγοι εισαγωγής είναι φυσικά αντιτρομοκρατικοί και κατά τις πλαστογραφίας. Ο τρόπος να απαλαγεί κάποιος από αυτό δεν είναι να αφήσει το διαβατήριο στο πλυντήριο με τα ρούχα ή στο φούρνο μικροκυμάτων, αλλά απλά να κοπανήσει το RFID με ένα σφυρί, προτείνει το Wired. Εννοείται πως η εισαγωγή στα Αμερικάνικα διαβατήρια είναι η μία πλευρά και υποδηλώνει την αντίστοιχη εισαγωγή σε χώρες του υπόλοιπου κόσμου. Γιατί προφανώς η Αμερικάνικη κυβέρνηση δεν έχει λόγους να υποχρεώνει τους πολίτες της να της αποκαλύπτουν δεδομένα που ήδη γνωρίζει.


Σύνδεσμοι-Πηγές
http://www.schneier.com/blog/archives/2004/10/rfid_passports.html
http://www.securityfocus.com/columnists/169
http://en.wikipedia.org/wiki/RFID
http://www.webopedia.com/DidYouKnow/Computer_Science/2005/rfid.asp
http://globalguerrillas.typepad.com/globalguerrillas/2006/01/weapons_the_rfi.html
http://www.invokemedia.com/how-to-disable-an-rfid-tag-with-your-cellphone-2.html
http://www.guardian.co.uk/idcards/story/0,,1950226,00.html

Αννάπολη συρρίκνωσα την Παλαιστίνη...

http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/7138076.stm
http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/7136068.stm
http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/7158072.stm
με επιφύλαξη για την σελίδα www.planetquo.com γιατί δεν την έχω δει καλά ακόμα..

...και ενώ μέχρι και η Αμερικάνικη επιτροπή πυρηνικών αναγκαστικά αναγνωρίζει την ανυπαρξία προγράμματος κατασκευής πυρηνικών μετά το 2003 (δες), η ηγεσία του Ισραήλ, το οποίο διατηρεί πυρηνικό πρόγραμμα με την ευλογία των ΗΠΑ προφανώς δεν βολεύεται με αυτή την κατάληξη και διαβεβαιώνει με επιχειρήματα.. "Ρε έχουν πυρηνικά, άκου που σου λέω.. Βομβαρδίστε τους να τελειώνουμε, πολύ το συζητάμε αυτή τη φορά.." (δες1, δες2, δες3)

*** πολύ καλό άρθρο για το Παλαιστινιακό ***

Where you gonna run?

Where you gonna run?

Where you gonna hide?
Who you tryin to see?
What you tryin to find?

We're all in this race
Everybody trying to keep a pace
Can't get away
No no, there is no escape

The world is faced with problems
And many illusions
Love is the man overstanding
It's the only solution

People walking around in disguise
Try to tell me what they're trying to hide
'Cause what you're looking for
It stay here with you all the time

The world is faced with problems
And many illusions
Love is the man overstanding
It's the only solution

Ilha das Flores

Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον μικρού μήκους (13 λεπτά) είναι το Ilha das Flores. Η ιστορία του "νησιού των λουλουδιών", στο Portο Alegre της Βραζιλίας (δύο κάπως ειρωνικά ονόματα), σκηνοθετημένη από τον Jorge Furtado το 1989. Ενδιαφέροντα και ευχάριστα στοιχεία του πολιτισμού μας μέσα από την πορεία μιας..ντομάτας Suzuki. Ζήτω οι αντικριστοί αντίχειρες λοιπόν, και όσα δεν τρώνε ούτε τα γουρούνια..τα τρώνε όσοι δεν έχουν λεφτά.. Λογικό ε;

Μέρος 1ο
Μέρος 2ο

Zeitgeist

Είναι μια εντυπωσιακή αίσθηση όταν από ένα γεγονός ξαφνικά συνδέονται πολλά σκόρπια (και μη) κομμάτια και σκέψεις που μπορεί να έχει κανείς και φαίνεται να βγαίνει ένα κάποιο νόημα, το οποίο αν και όχι ιδιαίτερα ευχάριστο τουλάχιστον υπάρχει. Κάτι τέτοιο συνέβη βλέποντας το Zeitgeist (που μεταφράζεται από τα γερμανικά ως το πνεύμα της Εποχής - spirit of the Age και είναι και τίτλος άλμπουμ των Smashing Pumpkins), μια Αμερικάνικη παραγωγή, η οποία για προφανείς λόγους δεν έχει διαφημιστεί, ούτε καν περιλαμβάνεται σε μεγάλες σελίδες ταινιών όπως το imdb. Αντ'αυτού αν κάποιος ψάξει θα βρει αναφορές στο American Zeitgeist που είναι εντελώς διαφορετική ταινία, για να μην μπερδευόμαστε. Η ταινία-ντοκυμαντέρ διανέμεται δωρεάν και μπορείτε να τη δείτε online στην επίσημη σελίδα, http://zeitgeistmovie.com, με υπότιτλους σε διάφορες γλώσσες. Για να την δείτε online με ελληνικούς υπότιτλους πηγαίνετε εδώ. Με κάποιο ψάξιμο δυστυχώς η ταινία παρουσιάζει κάποιες ανακρίβειες οπότε έχω κάποιες επιφυλάξεις (για παράδειγμα ημερομηνίες για την γέννηση της Krishna που στο wikipedia ορίζεται ως η 19η ή 21η Ιουλίου του 3228 π.Χ.). Στην σελίδα πάντως υπάρχουν πολλές αναφορές ως προς τις πηγές και την τεκμηρίωση των όσων παρουσιάζονται στην ταινία. Τα σχόλια ευπρόσδεκτα...

Είναι κάτι που πιστεύω πως πρέπει να το έχουμε δει όλοι

και επιπλέον έτσι για να γουστάρουμε:

1. Κέρδη δισεκατομμυρίων από τις βρετανικές τράπεζες μέσω φιλανθρωπικών ιδρυμάτων

2. Καταδικάσθηκε ιερέας για τη σεξουαλική κακοποίηση πέντε αγοριών

3. Ντροπιαστική συνέντευξη του Alan Greenspan, του επί 19 χρόνια (1987-2006) προέδρου του Federal Reserve, κοινώς βασικού διαχειριστή του Ομοσπονδιακού χρήματος των ΗΠΑ. Προσπαθεί αποτυχημένα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για τα 9 δισεκατομμύρια δολάρια που "εξαφανίστηκαν" στο Ιράκ, μεταξύ άλλων.

γιατί μαμά;

Μια ωραία πρωία η μαμά μου με πήρε από το χέρι, μου χαμογέλασε και μου είπε ότι θα με πάρει από αυτόν τον τόπο, ότι θα πάμε σε ένα καλύτερο μέρος.. Σε μια καλύτερη ζωή, σε ένα μέλλον (link1, link2, link3, link4, link5, link6). Θα πάμε στη Δύση! Στην παραδεισένια Δύση που έχει αρμέξει όλο τον πλανήτη και έτσι δεν έχουμε να φάμε, οπότε αναγκαζόμαστε να στοιβαζόμαστε σα σακιά στα σαπιοκάραβα.. Τελικά όμως ήμουν άτυχος, δεν κατάφερα να δω τίποτα από όλα αυτά..

Γιατί μαμά;

Εξήντα τέσσερις παράνομοι μετανάστες πνίγηκαν στα ανοιχτά των ακτών της Υεμένης, στην είσοδο του Κόλπου του Άντεν. Τρία παιδάκια και επτά γυναίκες περιλαμβάνονται στα θύματα, τα πτώματα των οποίων βρέθηκαν από ψαράδες της περιοχής και από Υεμενίτες ειδικούς συνοριακούς φρουρούς. Το πλοίο που μετέφερε τους παράνομους μετανάστες αναποδογύρισε, πιθανώς λόγω κακών καιρικών συνθηκών, στα ανοικτά της επαρχίας Σάμπουα προστίθεται από το πρακτορείο που δεν αναφέρεται στην εθνικότητα των θυμάτων. -Καθημερινή

Ζήτω τα κράτη, καλά που γεννηθήκαμε στην Ελλάδα, μπορούμε να είμαστε εθνικά υπερήφανοι για την κωλοφαρδία μας..

To Μπορντέλο του Gogol

If we are here not to do

what you and I wanna do
and go forever crazy with it
why the hell are we even here?

there was never any good old days
they are today, they are tomorrow
it's a stupid thing we say
cursing tomorrow with sorrow...

when we stand here in a row
looking like a bunch of heroes
I know that-a deep inside
nothing more but bunch of zeros

skolko utetchki tepla
vot takaja vot subda
nam segodnja suzdena
a bti mezget chto kogda da-j povezet!

steppin' on the trail of Ultimate
I would never choose to die
so give me the rest of all the secrets
give me new culture of life

όσοι είναι στην Αθήνα ας το δουν

http://www.inout.gr/showthread.php?t=17007

τι; δεν θυμάμαι...

Όχι δεν είναι άλλο ένα ποστ για τον Κάρλο Τζουλιάνι, είναι ένα ποστ με αφορμή την κίνηση του Δημάρχου της Γένοβας να "καλύψει" το γκράφιτι με το πρόσωπό του, να ξεχάσουν όλοι γρήγορα αυτό το "ατύχημα".. Τώρα είμαστε όλοι φίλοι ξανά.. Όποιος θέλει μπορεί να υπογράψει. Για να θυμόμαστε λοιπόν..




Διάβασέ με...
Δες με... (στα Ιταλικά)

το χασμουρητό

σε κατάλευκη λεωφόρο
απ'το δέρμα το πιο απαλό
ένας μέρμηγκας μονάχος
ψάχνει απάγκιο στο χαμό

βλέπει μπρoς του δυο λακάκια
γης μυστήριο, δυο βουνά
μέσα τους κατρακυλάει
και από καρδιάς γελά

ξαποσταίνει ν'ανασάνει
τα χιλιόμετρα πολλά
σε μία σπιθαμή δικιά της
τη ζωή του εξερευνά

την ζυγίζει, την μετράει
στο αυτί της τραγουδά
στην ψυχή της σεργιανάει
αυτή κρυφά χαμογελά

και το αυτί γίνεται στόμα
που συγγνώμη του ζητά
θυσιάζει την ουσία
στον βωμό για τα πολλά

είναι βάναυσος ο κρότος
σαν ηφαίστειο που ξυπνά
ήρθανε τα πάνω κάτω
πάει η κοιλάδα, τα βουνά

κολυμπάει μέσ'στα μαύρα
τα απύθμενα γκρεμνά
ξάφνου σβήνει ο κόσμος όλος
μονομιάς για τα καλά

δεν μπορεί να καταλάβει
τόσο τι πήγε στραβά
ξέρει μόνο ότι πέφτει
στο κενό χωρίς σχοινιά

καλημέρα καλή μου, γιατί άλλαξες πλευρό;

Ζήτω οι Κροκάνθρωποι

τι;

αν αλήθεια θέλουμε να ζήσουμε

καλύτερα ν΄αρχίσουμε τώρα αμέσως
αν δεν το θέλουμε, δεν πειράζει
αλλά καλύτερα ν΄αρχίσουμε να πεθαίνουμε..

- W. H. Auden

Burkina Faso

κάτω η τρομοκρατία...

...ας την πνίξουμε στο πετρέλαιο...

εικόνες σαρκοβόρες και μυστήρια

(Δεν άντεξα..)

"βρείτε τις διαφορές και κερδίστε ένα ψεύτικο μπιφτέκι"

Αρκεί επίσης μια ματιά στο πρόσωπο της Λίζας της κοντής μπροστά στα ματωμένα χέρια της ακτιβίστριας που την διαμαρτύρεται για τις αγαθοεργίες στο Ιράκ για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της ευαισθησίας και της ευθύνης που την διέπει, και της περηφάνιας που νιώθει για τα κατορθώματά της......η Αγάπη (Αυτός)...

...η Στοργή (Αυτός)......η Συμπόνοια (Αυτή)...
........και τα μυστήρια

.......υπό την ευγενική χορηγία και φροντίδα......

Απάντηση στον άγνωστο αυτοεξόριστο

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια ευγενική χορηγία του Ομίλου Απόρων και Αστέγων Υπέρ του Καπιταλισμού (ΟΑΑΥΚ) και απάντηση στον Στράτο για αυτή του την περιβαλλοντική και επαναστατική δράση:

(για όποιον σοκάρεται ή για τους καλαίσθητους, δεν πειράζει..η πραγματικότητα είναι αρκετά πιο ωμή, αυτή που βλέπουμε εμείς οι "πολιτισμένοι". Όσο για αυτή που δεν βλέπουμε, ασ'τα βράστα)

Σε βρίσκω πολύ σωστό και ως εκ τούτου προτείνω να οργανωθεί άμεσα μια πορεία από βαθιά συνειδητοποιημένα και ιδεολόγα αριστερά άτομα (που ως τέτοια "την τοποθετούν" στην αριστερά μεριά πάντα) στην οποία όλοι θα διαδηλώνουν τσίτσιδοι για το περιβάλλον και θα γαμιούνται σαν τα σκυλιά στις γωνίες στα διαλείματα. Τα πλακάτ θα είναι βαμμένα με κόκκινο κραγιόν και οι μολότωφ θα είναι σε συσκευασία καπότα με ραβδώσεις για έξτρα απόλαυση με εγγυημένη "έκρηξη" πριν την πτώση. Και γεύση πετρέλιο! Οι μπάτσοι θα φοράνε την εξαντρίκ στολή "καβλωμένο κουνελάκι" που θα είναι κατ'εξαίρεση ροζ, αλλά με μπλε ρίγες μην ξεχνιόμαστε και θα θα χαϊδεύουν παιχνιδιάρικα τα χαριτωμένα τους γλομπ. Οι κομματικοί αντιπρόσωποι τέλος θα μοιράζουν σακούλες καπότες με τυπωμένη την φάτσα τους με το παντοτινό ψεύτικο χαμόγελο της βλακώδους ευτυχίας του photoshop. Θα υπόσχονται Ρωμαϊκά όργια χωρίς να ξέρουν τι είναι και θα παίρνουν πίπες για ψήφους.. ώς συνήθως.

Όσοι δημοσιογράφοι πάνε στην πορεία θα πάνε απλά..να γαμηθούνε αν και μάλλον στο μπανιστήρι θα μείνουνε και μακριά από οποιαδήποτε συμμετοχή ή πράξη, όπως συνηθίζουνε άλλωστε. Θα υπάρχουν πάντα και οι πολυπληθείς κρυφοί αυνάνες (ποσοστό άνω του 69%) που όλα αυτά θα τα δούνε στην Τηλεόραση από τις κρυφές κάμερες του Υπουργείου σεξουαλικά μεταδιδώμενων νοσημάτων και θα καταφύγουν στην μέθοδο του αυνανισμού με ακουστικά, για να μην τους πάρει πρέφα και κανένας ασφαλίτης που θα περνάει απέξω με το κουστούμι του, το οποίο θα έχει πάνω ζωγραφισμένα γυμνά μέλη και θα φοράει μαύρα γυαλιά καρδούλες. Και αυτό για να μην καταλάβει κανείς το ανέραστο ποιόν του και να αναμιγνύεται αρμονικά με το πλήθος ρουφιανεύοντας αυτούς που την έχουν πιο μεγάλη..την ερωτική διάθεση (ή αντιστοίχως που τα έχουν πιο μεγάλα για να μην παρεξηγηθώ και ως σεξιστής όπως από κάποιο τρομαχτικά καθυστερημένο μέλος του indymedia στο παρελθόν) άρα που είναι ως εκ τούτου πιο επικίνδυνοι για την κυβερνητική πλεκτάνη με μότο "ανέραστοι και σκυθρωποί, να προσκυνάτε στη Βουλή"..

Θα έχουμε ένα πρόβλημα με το μέρος καθώς από ότι βλέπω και συ έξω είσαι αλλά κάτι θα γίνει. Να δω μετά ποιος θα πάει στην Ερμού να ικανοποιήσει το καταναλωτικοκαπιταλιστικό του Εγώ, ψωνίζοντας μαρκάτα σωβρακάκια και μεταξωτές κυλότες των διακοσίων ευρώ, δηλαδή το ένα τρίτο που μισθού του.. Εξάλλου τι να τα κάνεις, βάλε βγάλε σκίζε, άλλη δουλειά δεν έχουμε;

¡venceremos!
(ή αλλιώς "θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός)

ο τρυποκάρυδος χορεύει μες στη νύχτα και το κύμα

Το φοβερό Σκοτάδι. Σαν ξημερώνει, ζει το μυαλό, τη νύχτα όμως ζει ο άνθρωπος. Όχι εκείνος, ο πλαστικός, ο κοινωνικά σκαλιστός με τα γυαλισμένα τα μάτια, αλλά ο ενστινκτώδης, εκείνος με τα κόκκαλα και τα δόντια, κείνο το αγρίμι, με τα γυαλιστερά μάτια και τις χίλιες αρρώστιες που τον τριγυρνάν σα μύγες. Νύχτες που απλά αδυνατεί να κοιμηθεί μονάχος. Τα συναισθήματα τρυπώνουν ύπουλα εκεί που δεν τα περιμένει.. Αγγαλιάζει μία μοναξιά που τον τρυπάει, τον πνίγει, κατασκηνώνει στο σώμα του σαν επίμονος διαδηλωτής σε καθιστική διαμαρτυρία. Ουρλιάζει κι εκείνος μαζί, χωρίς να ξέρει το γιατί. Ίσως να είναι πολλά τα γιατί και να μπερδεύτηκε κι αυτός, δεν ξέρει πού να αρχίσει.

Ένα κρεβάτι απέραντο που αν γεμίσει με ακόμα ένα λάθος σώμα θα φαίνεται απλά πιο άδειο ακόμη και αβάσταχτο. Μία ύπαρξη μικροσκοπική όσο κι απέραντη, που αν βαφτεί με λάθος χρώματα θα μαραζώσει, και θα πέσει σαν σάπιο μήλο, που δεν θα βρίσκει πια το λόγο να κρεμιέται απ'το κοτσάνι. Κι όλο το χρωματιστό το πανηγύρι που κάποτε ξεχείλιζε τις μουσικές τις πιο μαγευτικές, τώρα πια γκρίζο και μουντό, συνοδευόμενο από κενές και τραγικές φανφάρες, απλά υπάρχει εκεί, σαν τρυποκάρυδος που ροκανίζει το σκοινί του. Κι αυτός μεταίωρος χαζεύει το κενό. Αναπολεί το παρελθόν, σαν να κοιτάει μέσα από κάποιο σκονισμένο τζάμι. Κι αναρωτιέται αν στο κενό του κρύβεται κι αυτή.. κι αυτό.. κι αυτά.. όλα όσα νιώθει και ίσως ποτέ δεν θα μπορέσει να πάρει και να δώσει..

Και όλα μοιάζουν με θάλασσα, παλίρροια συνεχής κι άμπωτη που ανεβοκατεβαίνει. Σαν κύμα την σηκώνει ψηλά, βλέπει τα πάντα και ξάφνου την πετάει σε μια τρύπα σκοτεινή. Πώς να δαμάσει μία θάλασσα αυτή; Εδώ φοβάται να πηδήξει μεσ'το κύμα, λίγο να βραχεί. Λίγο την ανάσα να κρατήσει, να αφεθεί να την χαϊδέψει ο αφρός και αυτά τα βότσαλα που στροβυλίζονται σαν μεθυσμένα στη ορμή του. Πώς θα μπορούσε να την πιάσει αφού ένα ακόμα βότσαλο είναι κι αυτή, λίγο πιο άσπρο ίσως, αλλά στο τέλος μονάχα ένα βότσαλο ακόμα.. Κι αυτή από ένα αντίστοιχο σπαγγάκι, ίσα που κρατιέται. Και το κενό κοιτάει αποχαυνωμένη..

Κάπου εκεί στο κενό, μέσα στα πολλά βήματα χάνεται ο ρυθμός, χάνεται το βάδισμα, κι η μουσική από μελωδία και χορός γίνεται αγχωτικός εχθρός που του μετράει καρτερικά στιγμές, περιμένοντας να παραπατήσει και να σωριαστεί. Όλα του έμοιαζαν τόσο πιο εύκολα χωρίς τα σύννεφα.. Όσο υπάρχει ήλιος θα μπορεί να βλέπει το αντικείμενο και τη σκιά του. Μια Ανατολή και μία Δύση και να τις εκτιμάει για την διαφορετικότητά τους. Μερικές φορές να διαλέγει ανάμεσά τους. Όμως τι γίνεται όταν κρύβεται μες στα σύννεφα ο ήλιος.. ή όταν πέφτει αυτό το φοβερό Σκοτάδι..

a Rubén Blades

La chica plástica
Ella era una chica plástica de esas que veo por ahí

de esas que cuando se agitan sudan chanele number three
que sueñan casarse con un doctor
pues el puede mantenerlas mejor
no le hablan a nadie si no es su igual
al menos que sea un fulano de tal
son lindas delgadas de buen vestir
de mirada esquiva y falso reír

el era un muchacho plástico de esos que veo por ahí
con la peinilla en la mano y cara de yo no fui
de los que por tema en conversación
discuten que marca de carro es mejor
de los que prefieren el no comer
por las apariencias que hay que tener
pa' andar elegantes y así poder una chica plástica recoger

Que fallo!

era una pareja plástica de esas que veo por ahí
el pensando solo en dinero
ella en la moda en París
aparentando lo que no son
viviendo en un mundo de pura ilusión
diciendo a su hijo de cinco años
no juegues con niños de color extraño
ahogados en deudas para mantener
su estatus social en moda o coctel

Que fallo!

Era una ciudad de plástico de esas que no quiero ver
de edificios cancerosos y un corazón de oropel
donde en ves de un sol amanece un dolar
donde nadie ríe donde nadie añora
con gente de rostros de poliester
que escuchan sin oír y miran sin ver
gente que vendió por comodidad
su razón de ser y su libertad

Oye latino oye hermano oye amigo
nunca vendas tu destino por el oro ni la comodidad
nunca descanses pues nos falta andar bastante
vamos todos adelante para juntos terminar
con la ignorancia que nos trae sugestionados
con modelos importados que no son la solución

no te dejes confundir
busca el fondo y su razón
recuerda se ven las caras
pero nunca el corazón
no te dejes confundir
busca el fondo y su razón
recuerda se ven las caras
pero nunca el corazón
recuerda se ven las caras
y jamas el corazón

Parao!
Hay quien ve la luz al final de su túnel
y construye un nuevo túnel, pa´ no ver,
y se queda entre lo oscuro, y se consume,
lamentando lo que nunca llegó a ser.
yo no fui el mejor ejemplo y te lo admito,
fácil es juzgar la noche al otro día;
pero fui sincero, y éso sí lo grito,
que yo nunca he hipotecado al alma mía!
si yo he vivido parao, ay que me entierren parao;
si pagué el precio que paga el que no vive arrodillao!
la vida me ha restregao, pero jamás me ha planchao.
en la buena y en la mala, voy con los dientes pelaos!
sonriendo y de pie: siempre parao!

las desgracias hacen fuerte al sentimiento
si asimila cada golpe que ha aguantao.
la memoria se convierte en un sustento,
celebrando cada rió que se ha cruzao.
me pregunto, cómo puede creerse vivo,
el que existe pa´ culpar a los demás?
que se calle y que se salga del camino,
y que deje al resto del mundo caminar!

a mí me entierran parao.
ay, que me entierren parao!
ahí te dejo mi sonrisa y todo lo que me han quitao.
lo que perdí no he llorao, si yo he vivido sobrao,
dando gracias por las cosas
que en la ruta me he encontrao.
sumo y resto en carne propia,
de mi conciencia abrazao.
parao! aunque me haya equivocao,
aunque me hayan señalao,
parao! en agua de luna mojao,
disfrutando la memoria de los rios que he cruzao,
aunque casi me haya ahogao, sigo parao!

Parao!

γράμμα από ένα φίλο

φίλε Πάνο,

αναγκάζομαι να σου γράψω γιατί νοιάζομαι πραγματικά για σένα. γιατί την τελευταία φορά που σε είδα δεν ήσουν καθόλου καλά, νομίζω λοιπόν ότι χρειάζεται ένας φίλος να σου θυμίσει κάποια πράγματα..

Πρέπει να αποδεχθείς φίλε μου τα διάφορα γεγονότα που δεν έχεις επιλέξει στη ζωή σου.. σιγά σιγά θα έπρεπε να συνειδητοποιείς ότι ήρθες εδώ που είσαι τυχαία, όπως τυχαία έζησες όπως έζησες. μεγάλωσες σε ένα κόσμο που κάποιος διάλεξε τυχαία για σένα και πιθανόν να μην μοιάζει και πάρα πολύ με αυτόν που θα ήθελες να δεις και να περπατήσεις εσύ. αλλά τι σημασία έχει αυτό ρε Πάνο; Μήπως είσαι ο μόνος;

Πρέπει να αποδεχθείς ότι οι μηχανές και τα μπετά που βλέπεις παντού γύρω σου είναι φυσιολογικά, και η βρώμα η τεχνητή. Όλα αυτά, τα ψέματα τα απροκάλυπτα και ο πόνος και η μοναξιά. Έτσι το θέλησαν οι πολλοί βλέπεις, ή μάλλον οι λίγοι και ως συνήθως, μετά έπεισαν εύκολα και τους πολλούς. Α ναι, πρέπει να αποδεχθείς ότι αυτό είναι επίσης φυσιολογικό και πολύ συνηθισμένο στην εποχή μας. και πότε δεν ήταν δηλαδή; ή μερικές φορές απλά αυτή είναι η φύση μας ρε συ. Ναι ναι, να με ακούς εμένα όταν στο λέω, το λένε και οι γιατροί οι μεγάλοι.. σταμάτα τώρα, και τι ξέρεις εσύ από αυτά;; σκάρτοι είμαστε σου λέω με βούλα και παράσημο.. και τι σου λέω για γιατρούς! το λέει και η Τηλεόραση! και οι Δέκα Εντολές!

Επίσης όταν περπατάς στο δρόμο να μην μιλάς σε παρακαλώ μόνος σου. Είναι περίεργο, αντιαισθητικό θα έλεγα και σίγουρα θα 'σαι τρελλός. Δεν μπορεί κάποιος να νιώθει απλά την ανάγκη να συνομιλήσει..με την αφεντιά του. όχι όχι, είσαι σίγουρα τρελλός, σχιζοφρενής θα έλεγα, όποιον λογικό και να ρωτήσεις θα στο πει. Λογικό μου φαίνεται, ποιον να ακούσω ρε συ, εσένα ή όλους τους άλλους; Α και για να μην το ξεχάσω, την Κυριακή αν θες να τα πούμε πάμε στο γήπεδο, παίζει ο Ηλιθιακός με τον Ψώφη.. θα περάσουμε μούρλια, θα τους δείξουμε εμείς!

Και για να μην ξεφεύγω από το θέμα μας, θα στο λύσω τώρα εγώ που το χω πιάσει απ'τα αρχίδια, απολύτως λογική είναι και η προθυμία των πολλών να κλείσουν μάτια αυτιά και στόμα και να τρέξουν πρόθυμα πίσω από την ποδιά των δέκα νοματέων, όχι μόνο αποδεχόμενοι την χαρωπή σκλαβιά τους αλλά σθεναρά μαχόμενοι ο,τιδήποτε τολμήσει να την διαταράξει. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι φίλε μου, δώσε μας κάτι να συνηθίσουμε και ας είναι και ένας στάβλος. Και εμείς μέσα από τις παρωπίδες μας θα μάθουμε χαρωπά να χλιμιντρίζουμε.. μέχρι να μας φορτώσουνε στο Οργουελικό φορτηγό για το ζαμπόν και μεις να αναρωτιώμαστε πού πάμε.. και μέχρι να το καταλάβουμε δεν θα μας δώσουμε χρόνο καν να το δεχτούμε, οπότε βουρ! μέσα στην κρεατομηχανή..

Για αυτό μην στεναχωριέσαι, μην απογοητεύεσαι, υπάρχουν και όμορφα πράγματα γύρω σου. μπορείς ακόμα να ανασάνεις δωρεάν, σκέψου το έτσι.. για πόσο; έλα τώρα, μην μου βάζεις δύσκολα, απόλαυσέ το όσο κρατάει, εξάλλου χάρη σου κάνουν και μόνο που σε αφήνουν να υπάρχεις. ανέπνεε γρήγορα γιατί όταν ανακαλύψουν το(ν) ανθρωπορομπότ που απλά θα τους κόβει τα φρούτα από το δέντρο και δεν θα τα κοιτάει καν, τότε φίλε Πάνο, δεν θα σε χρειάζονται πια.. τότε είναι που θα την έχεις πραγματικά γαμήσει.. μέχρι τότε η συμβουλή μου είναι να αναπνέεις βαθιά και δωρεάν, με ευγνωμοσύνη, και μην τυχόν σου περάσει από το μυαλό να κοιτάξεις τα φρούτα, γιατί θα σου βγάλω τα μάτια, εγώ ο φίλος σου, άπληστε... για το καλό σου πάντα, μην παρεξηγηθούμε..

με απόλυτη Ειλικρίνεια και Αγάπη, ο φίλος σου,

Αυτοαπατεωνίσκος Ζωηκαθορίζογλου

so simple...

- by Banksy

πτήση

μέσα στη γυάλα καθιστός χρόνια υπομένω
δυο μάτια ορθάνοιχτα κοιτάνε τη βροχή
κι όσα δεν μπόρεσαν αυτά να πουν ποτέ τους
σε μια στιγμή δύο σταγόνες τα ΄χουν πει

μία υδρόγειος από αρώματα γιομάτη
και γω για αυτήν ένας σακάτης κουρελής
τα ευωδιαστά τα άνθη της να ακουμπούσα θε μου
που αν υπήρχες θα ανακάτωνες τη γη
και αν τα μύριζες θα δάκρυζες και συ

σαν κόκκος άμμου σε μια θύελλα θυμάμαι
στροβιλιζόμουν δυο αιώνες μοναχός
κι είμαι μικρός, να 'ξερεις θέλω πώς φοβάμαι
τώρα την πτήση απολαμβάνω σιωπηλός

μία παλλόμενη χορδή και της ψυχής μου
η ισορροπία πάει να σπάσει ξαφνικά
και πριν το κρύο με ξεκουρδίσει πια τελείως
να την ακούσεις θέλω έστω μια φορά

εξήγησέ μου σε παρακαλώ

Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει, αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,
τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί

Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια, κυνηγημένα
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά
απόκληρα απομείναμε πουλάκια
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις, εξήγησέ μου
άμα σου περιφράξαν την καρδιά
για πες μου, πώς μπορείς και μαστουριάζεις
άμα σου περιφράξαν την καρδιά

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
πώς γίνεται στον ένα παλαβιάρη, εξήγησέ μου
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν
πώς γίνεται στον κάθε παλαβιάρη
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν

κάποιος έπρεπε να σηκώσει το τηλέφωνο στις 17 του Μάρτη

αντίο γραναζάκι

ω της ερήμου καταρράκτη ποθητέ!

άμμο χρυσή που με τον ήλιο μεσ'στο κύμα παιχνιδίζεις..
και παιδικό χαμόγελο μ' ανάκατα τα δόντια
που δεν τα έβαλαν δυο μεταλλόραγες ακόμα στην σειρά
"τέλεια" ως κάποιος άλλος θε να κρίνει..

κι εσύ που απρόσκλητη εισέβαλλες μες στον δικό μου κήπο
στ'αστρόπλεχτο ξάπλωσε τώρα στρώμα μου, τα βλέφαρα να κλείσεις
για θα σου τραγουδήσει η γιαγιά-ψυχή ένα παραμύθι να ξυπνήσεις
μιας που τα λόγια τους το πέτυχαν και σε βαθύ σ'έριξαν ύπνο

θυμάσαι άραγες άνεμο μες στα μαλλιά σου, ελευθερίας
όταν μ'ένα ποδήλατο γόνατα πλήγιαζες και γελούσες;
όταν πρώτη σου φορά δύο μάτια με έρωτα κοιτούσες;
ή μήπως πάει τόσος καιρός, σκούριασε πια η μνήμη κι ο αστερίας;

τότε δεν χρειαζόσουνα παλάτια, πλούτη, πολλά ή μεγάλα
μικρό καστράκι αμμουδινό, δικό σου είχες για στέγη
φτωχό λιτό κι απέριττο, μ'αληθινό συνάμα (αληθινό θυμάσαι;)
γιατί καθάριο είχες νου για σε να το διαλέγει
(κάποτε διάλεγες θυμάσαι;)

για κοίτα τώρα πώς κατάντησες, σαν μισθοφόρο ψάρι
που ούτε θυμάται ούτε νοιάζεται για του μυαλού του την ασχήμια
μόνο για δόξα και λεφτά και πέτρες κούφιες να βυθίζεται στη ζήλια
σε βάλτο μάταιο βουτηγμένη, τίποτα δεν παίρνεις πια χαμπάρι

σου κλέψανε τον χρόνο σου, σου κλέψανε την κρίση
γρανάζι αξιολύπητο γυρνάς μέχρι να δύσει
και κοιμισμένη σπίτι της γυρνάει η αφεντιά σου
και ανοίγεις πια περήφανα με τα χρυσά κλειδιά σου
(σα ματαιόδοξο άλογο προς το χαμό σου τρέχεις)

σου κάψανε το κάστρο σου, σου κόψαν τ'αεράκι
και τόσα μάτια αντίκρυσες, πια δεν σου λέει κάτι
και πάνω απ'όλα να ξεχάσεις σ'έκαναν ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος
τι είναι η ζωή μας άραγε δίχως λιγάκι γούστο και μεράκι;
εγώ μονάχα καληνύχτα να σου πω, αντίο γραναζάκι...

(με εσκεμμένη ασυμμετρία προς τιμήν της "ασύμμετρης απειλής" που μας γονάτισε)

μοντέρνος μεσαίωνας

λίγο σιωπή! για μια στιγμή!
ν'ακούσουμε τι ορίζουν..
χρόνια πολλά στο θόρυβο
κρυμμένοι ψιθυρίζουν
πίσω απ'την πλάτη σου σκυφτοί
τα κάστρα τους να χτίζουν
κι απάνω στη φτωχή μας γη
θεριά να τριγυρίζουν
θεμέλια έβαλαν γερά
και θάνατο μυρίζουν

και μεις στο χαζοκούτι μας
με τα ναρκωτικά τους
γελώντας αναπνέουμε
αναθυμιάσεις βάλτου
διπλωματούχοι λόγιοι
μιλώντας στάζουν μέλι
κούφιοι τελείως οι λόγοι τους
κενοί σαν το βαρέλι
κι εσύ που χάσκεις πρόθυμα
εμπρός και μη σε μέλλει!

μοντέρνε μου μεσαίωνα
καινούργια κοινωνία
για σε, δώσαν το αίμα τους
για μιαν Ελευθερία
τόσοι που προηγήθηκαν
με θάρρος και αντρεία
και συ τι ανταπέδωσες;
μια ψήφο και δειλία..

χωρίς ντροπή ή συναίσθηση
και την ψυχή στα σκέλια
είσαι ψωριάρικο σκυλί;
ή μύγα μεσ'στα μέλια;
θολώσε πια τα μάτια σου
το σύστημα το τρέχον
πολιτικάντη καραγκιόζη,
προϊόν πρώτο της χώρας μας
και σίγουρα πιο εξέχον

(ρι-μέικ του προηγουμένου έτσι για εμπέδωση)

σσσσσσ

λίγο σιωπή.. σκάστε βουλώστε το όλοι λίγο λέμε.. πολιτικοί, φανατικοί, φιλόσοφοι αλήτες. λογάδες και γραμματικοί είχε πει κάποιος μεγάλος παλιά.. μας έπεισαν νομίζω τελικά. κάηκε και το παιδί, είχες το νου σου; πέντε εκατομύρια μαλάκες σε ένα καμίνι βράζουν και 0.2% κατεβαίνουν στο κέντρο για μια σεμνή κηδεία χωρίς άλλο νόημα παρά μόνο την ίδια της την ύπαρξη. Οι υπόλοιποι τον παίζουνε με φιλμνετ και φραπέ, βλέπουν στο discovery channel τι ωραία που είναι η φύση και γουστάρουν από το σαλόνι τους, τι όμορφος που ήταν ο Καϊάφας, αλλά είναι η κασέτα από πρόπερσι.. διπλωματούχοι φαφλατάδες όλοι έχουν μια γνώμη, μια άποψη μια μπούρδα, να μην τους πούνε βλάκες. λίγο σιωπή για αυτά που χάσαμε, ανθρώπους, δέντρα, αναμνήσεις, μέλλον, πίστη. καθένας τα ζυγίζει όπως καταλαβαίνει. ή δεν τα ζυγίζει καθόλου. κλείνει το κανάλι, ξεχνάει και πάει ξανά για δουλειά, δεν τρέχει και τίποτα στο κάτω κάτω.. για τώρα σιωπή, λίγο σκέψη και περισυλλογή, και όταν μιλήσουμε ξανά παρακαλώ να έχουμε κάτι πια να πούμε με ουσία και επιτέλους να κάνουμε. καλως ήλθες στον μοντέρνο μεσαίωνα και στο ενδιάμεσο να μην ξεχάσεις, να πας στην κάλπη να ψηφίσεις και για μένα ω πολιτικοποιημένε καραγκιόζη, προϊόν της χώρας μας εξέχον
σσσσσσσσσ

greek> http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=757499

english> http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=757320

Δροσοσταλίδα του αύριο

κοίτα ψηλά! προβάλλει ο άμοιρος ο Χρόνος, κουρασμένος
για να προλάβει τους ανθρώπους τρέχει σαστισμένος
σε ένα κλουβί τον κλείδωσαν ξωπίσω, πάνε χρόνια
και αλλόφρονες από μακριά τον αποχαιρετούν με μένος

κι εσύ που διακαώς αναζητούσες μία σταγόνα ωκεανού
δροσοσταλίδα να χαϊδέψει το διψασμένο σου αυτό νου
δυο μαύρα έλατα κι ένα πηγάδι μαύρο την ελπίδα σου κατάπιαν
βροχή μου, ανήμπορη σ'αφήσανε, σωτηρία στερνή εσύ ενός ξερού νησιού

την εκκωφαντική σιωπή του χθες σταμάτα να σκαλίζεις
μπροστά στα αποκαϊδια μιας ανάμνησης δειλά τα δόντια τρίζεις
πώς ξέχασες; που σαν παιδί ανυπόμονα το αύριο έβαφες χθες
πού πήγε τόση ομορφιά που απλόχερα ήθελες να χαρίζεις;

βροχή μου άνοιξε τα μάτια σου και δες
μονάχη σου είσαι ακόμα στο τιμόνι, σήμερα κι αύριο, όπως και χθες
μην τον φοβάσαι τον γκρεμό, με μάτια ορθάνοιχτα, κάτω κοιτώντας πήδα
και στο υπόσχομαι πως στο αύριο θα ξυπνήσεις
σε εκείνο το αύριο που δεν γνώρισες ποτές

Το μπιζέλι

Πρόσεχε γιε μου! Να μην μιλάς σε ξένους! Δεν είναι όλα για τα αυτιά σου.. Tα εξωτικά τα φρούτα μη γευτείς, ίσως να έχουν γεύση αληθινή και να σε κλέψουν.. Ίσως να ζήσεις.. Και μεις ακούγαμε, μέχρι που φυσικό μας φάνηκε.. Μιά μέρα όμως εσύ ξύπνησες με πόνο. Πόνο αβάσταχτο ετούτου του μικρού του μπιζελιού, που λίγο λίγο σου μελάνιασε αυτή σου τη βεβαιότητα. Κι έτσι δειλά μου ακούμπησες στα χείλη τον λωτό, και στα δικά σου, χαμογελώντας. Και σιωπηλά μου φώναξες: "μακριά". Τρόμαξα.

Σηκώθηκα, με τις παλάμες μου ακούμπησα το μαύρο αυτό σύννεφο που βρώμιζε το πρόσωπό σου. Το τράνταξα όσο μπορούσα, το έδιωξα. Σε στρίμωξα στην τσέπη μου και άρχισα να τρέχω, σαν πεινασμένος κλέφτης, δραπέτης που τρέχει, καρβέλι κλεμμένο κρύβοντας κάτω από την μπλούζα. Πόναγα όμως πολύ. Έσερνα βλέπεις μπάλα μεταλλική, βαριά, συνείδηση να μου πληγιάζει την ψυχή μου και το πόδι.

Έτρεξα ψηλά χωρίς ανάσα, πολύ ψηλά πάνω απ'το στρώμα αυτό του νέφους, μέχρι που ακούσα γαλήνια σιωπή, που αυτός ο κόσμος δεν κατάφερε να αγγίξει. Λαχανιασμένος κοίταξα τριγύρω, δεν είδα τίποτα άλλο από ακτίδες. Αργά αργά σε έβγαλα από την τσέπη, με κοίταξες και άνθισες. Μύρισε ο ουρανός γαρδένιες.

Φωτογραφία στον τοίχο

Κοιτάω το κάδρο, μια μαύρη γραμμή, ένα περίγραμμα που δηλώνει "αυτό δεν είναι αληθινό, είναι μόνο μια παγωμένη, σιωπηλή, κλεμμένη στιγμή που κανείς δεν θυμάται πια". Αν όμως κοιτάξεις λίγο πιο μέσα, φαίνεται να υπάρχει κάτι. Μοιάζει σα να κουνιέται. Ασπρόμαυρο, παλιό τοπίο, πάνε χρόνια φαίνεται.. Ένας άντρας, γυμνός από πάνω, καθισμένος σε έναν κάτασπρο καναπέ. Στην αγκαλιά ένα μικρό κοριτσάκι, ίσα που φαίνεται, μωρό κρυμμένο μες στα χέρια του. Με χαζεύει με δυο τεράστια μάτια, σαν να μην παρεξενεύεται ούτε λίγο που με βλέπει να κάθομαι εκεί. Κοιτάω τους τοίχους, τα αντικείμενα, το σαλόνι στο φόντο, λεπτομέρειες που κανείς δεν πρόσεξε ποτέ. Και ξαφνικά το βλέπω! Σκαρφαλώνω με κόπο ως το κάδρο και δρασκελίζω γρήγορα, θέλω να δω πώς ήταν τότε. Τα πάντα χρωματίζονται με μιας! Ο άντρας ζωντανεύει, το χέρι του κινείται, χαϊδεύει το κοριτσάκι και μετά με κοιτάει στα μάτια χαμογελώντας. Τα πάντα κουνιούνται, ακούω το θόρυβο απο τον έξω δρόμο, την βελόνα που σκαλίζει μεθοδικά τις νότες πάνω από το βυνίλιο και τις εκτοξεύει στο δωμάτιο, μυρίζω το τσιγάρο του τότε χρήστη της μηχανής που σιγοκαίγεται δίπλα μου. Βλέπω την ευτυχία στα μάτια των προσώπων και τώρα μόνο καταλαβαίνω γιατί τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Για να μπορεί κάποιος που θέλει, να ξαναζήσει αυτή τη στιγμή, όταν πια δεν βρίσκει λόγο για να αποθανατίσει το παρόν του. Αποθανατίζω.. τι όμορφη λέξη..