Burkina Faso

κάτω η τρομοκρατία...

...ας την πνίξουμε στο πετρέλαιο...

εικόνες σαρκοβόρες και μυστήρια

(Δεν άντεξα..)

"βρείτε τις διαφορές και κερδίστε ένα ψεύτικο μπιφτέκι"

Αρκεί επίσης μια ματιά στο πρόσωπο της Λίζας της κοντής μπροστά στα ματωμένα χέρια της ακτιβίστριας που την διαμαρτύρεται για τις αγαθοεργίες στο Ιράκ για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της ευαισθησίας και της ευθύνης που την διέπει, και της περηφάνιας που νιώθει για τα κατορθώματά της......η Αγάπη (Αυτός)...

...η Στοργή (Αυτός)......η Συμπόνοια (Αυτή)...
........και τα μυστήρια

.......υπό την ευγενική χορηγία και φροντίδα......

Απάντηση στον άγνωστο αυτοεξόριστο

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια ευγενική χορηγία του Ομίλου Απόρων και Αστέγων Υπέρ του Καπιταλισμού (ΟΑΑΥΚ) και απάντηση στον Στράτο για αυτή του την περιβαλλοντική και επαναστατική δράση:

(για όποιον σοκάρεται ή για τους καλαίσθητους, δεν πειράζει..η πραγματικότητα είναι αρκετά πιο ωμή, αυτή που βλέπουμε εμείς οι "πολιτισμένοι". Όσο για αυτή που δεν βλέπουμε, ασ'τα βράστα)

Σε βρίσκω πολύ σωστό και ως εκ τούτου προτείνω να οργανωθεί άμεσα μια πορεία από βαθιά συνειδητοποιημένα και ιδεολόγα αριστερά άτομα (που ως τέτοια "την τοποθετούν" στην αριστερά μεριά πάντα) στην οποία όλοι θα διαδηλώνουν τσίτσιδοι για το περιβάλλον και θα γαμιούνται σαν τα σκυλιά στις γωνίες στα διαλείματα. Τα πλακάτ θα είναι βαμμένα με κόκκινο κραγιόν και οι μολότωφ θα είναι σε συσκευασία καπότα με ραβδώσεις για έξτρα απόλαυση με εγγυημένη "έκρηξη" πριν την πτώση. Και γεύση πετρέλιο! Οι μπάτσοι θα φοράνε την εξαντρίκ στολή "καβλωμένο κουνελάκι" που θα είναι κατ'εξαίρεση ροζ, αλλά με μπλε ρίγες μην ξεχνιόμαστε και θα θα χαϊδεύουν παιχνιδιάρικα τα χαριτωμένα τους γλομπ. Οι κομματικοί αντιπρόσωποι τέλος θα μοιράζουν σακούλες καπότες με τυπωμένη την φάτσα τους με το παντοτινό ψεύτικο χαμόγελο της βλακώδους ευτυχίας του photoshop. Θα υπόσχονται Ρωμαϊκά όργια χωρίς να ξέρουν τι είναι και θα παίρνουν πίπες για ψήφους.. ώς συνήθως.

Όσοι δημοσιογράφοι πάνε στην πορεία θα πάνε απλά..να γαμηθούνε αν και μάλλον στο μπανιστήρι θα μείνουνε και μακριά από οποιαδήποτε συμμετοχή ή πράξη, όπως συνηθίζουνε άλλωστε. Θα υπάρχουν πάντα και οι πολυπληθείς κρυφοί αυνάνες (ποσοστό άνω του 69%) που όλα αυτά θα τα δούνε στην Τηλεόραση από τις κρυφές κάμερες του Υπουργείου σεξουαλικά μεταδιδώμενων νοσημάτων και θα καταφύγουν στην μέθοδο του αυνανισμού με ακουστικά, για να μην τους πάρει πρέφα και κανένας ασφαλίτης που θα περνάει απέξω με το κουστούμι του, το οποίο θα έχει πάνω ζωγραφισμένα γυμνά μέλη και θα φοράει μαύρα γυαλιά καρδούλες. Και αυτό για να μην καταλάβει κανείς το ανέραστο ποιόν του και να αναμιγνύεται αρμονικά με το πλήθος ρουφιανεύοντας αυτούς που την έχουν πιο μεγάλη..την ερωτική διάθεση (ή αντιστοίχως που τα έχουν πιο μεγάλα για να μην παρεξηγηθώ και ως σεξιστής όπως από κάποιο τρομαχτικά καθυστερημένο μέλος του indymedia στο παρελθόν) άρα που είναι ως εκ τούτου πιο επικίνδυνοι για την κυβερνητική πλεκτάνη με μότο "ανέραστοι και σκυθρωποί, να προσκυνάτε στη Βουλή"..

Θα έχουμε ένα πρόβλημα με το μέρος καθώς από ότι βλέπω και συ έξω είσαι αλλά κάτι θα γίνει. Να δω μετά ποιος θα πάει στην Ερμού να ικανοποιήσει το καταναλωτικοκαπιταλιστικό του Εγώ, ψωνίζοντας μαρκάτα σωβρακάκια και μεταξωτές κυλότες των διακοσίων ευρώ, δηλαδή το ένα τρίτο που μισθού του.. Εξάλλου τι να τα κάνεις, βάλε βγάλε σκίζε, άλλη δουλειά δεν έχουμε;

¡venceremos!
(ή αλλιώς "θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός)

ο τρυποκάρυδος χορεύει μες στη νύχτα και το κύμα

Το φοβερό Σκοτάδι. Σαν ξημερώνει, ζει το μυαλό, τη νύχτα όμως ζει ο άνθρωπος. Όχι εκείνος, ο πλαστικός, ο κοινωνικά σκαλιστός με τα γυαλισμένα τα μάτια, αλλά ο ενστινκτώδης, εκείνος με τα κόκκαλα και τα δόντια, κείνο το αγρίμι, με τα γυαλιστερά μάτια και τις χίλιες αρρώστιες που τον τριγυρνάν σα μύγες. Νύχτες που απλά αδυνατεί να κοιμηθεί μονάχος. Τα συναισθήματα τρυπώνουν ύπουλα εκεί που δεν τα περιμένει.. Αγγαλιάζει μία μοναξιά που τον τρυπάει, τον πνίγει, κατασκηνώνει στο σώμα του σαν επίμονος διαδηλωτής σε καθιστική διαμαρτυρία. Ουρλιάζει κι εκείνος μαζί, χωρίς να ξέρει το γιατί. Ίσως να είναι πολλά τα γιατί και να μπερδεύτηκε κι αυτός, δεν ξέρει πού να αρχίσει.

Ένα κρεβάτι απέραντο που αν γεμίσει με ακόμα ένα λάθος σώμα θα φαίνεται απλά πιο άδειο ακόμη και αβάσταχτο. Μία ύπαρξη μικροσκοπική όσο κι απέραντη, που αν βαφτεί με λάθος χρώματα θα μαραζώσει, και θα πέσει σαν σάπιο μήλο, που δεν θα βρίσκει πια το λόγο να κρεμιέται απ'το κοτσάνι. Κι όλο το χρωματιστό το πανηγύρι που κάποτε ξεχείλιζε τις μουσικές τις πιο μαγευτικές, τώρα πια γκρίζο και μουντό, συνοδευόμενο από κενές και τραγικές φανφάρες, απλά υπάρχει εκεί, σαν τρυποκάρυδος που ροκανίζει το σκοινί του. Κι αυτός μεταίωρος χαζεύει το κενό. Αναπολεί το παρελθόν, σαν να κοιτάει μέσα από κάποιο σκονισμένο τζάμι. Κι αναρωτιέται αν στο κενό του κρύβεται κι αυτή.. κι αυτό.. κι αυτά.. όλα όσα νιώθει και ίσως ποτέ δεν θα μπορέσει να πάρει και να δώσει..

Και όλα μοιάζουν με θάλασσα, παλίρροια συνεχής κι άμπωτη που ανεβοκατεβαίνει. Σαν κύμα την σηκώνει ψηλά, βλέπει τα πάντα και ξάφνου την πετάει σε μια τρύπα σκοτεινή. Πώς να δαμάσει μία θάλασσα αυτή; Εδώ φοβάται να πηδήξει μεσ'το κύμα, λίγο να βραχεί. Λίγο την ανάσα να κρατήσει, να αφεθεί να την χαϊδέψει ο αφρός και αυτά τα βότσαλα που στροβυλίζονται σαν μεθυσμένα στη ορμή του. Πώς θα μπορούσε να την πιάσει αφού ένα ακόμα βότσαλο είναι κι αυτή, λίγο πιο άσπρο ίσως, αλλά στο τέλος μονάχα ένα βότσαλο ακόμα.. Κι αυτή από ένα αντίστοιχο σπαγγάκι, ίσα που κρατιέται. Και το κενό κοιτάει αποχαυνωμένη..

Κάπου εκεί στο κενό, μέσα στα πολλά βήματα χάνεται ο ρυθμός, χάνεται το βάδισμα, κι η μουσική από μελωδία και χορός γίνεται αγχωτικός εχθρός που του μετράει καρτερικά στιγμές, περιμένοντας να παραπατήσει και να σωριαστεί. Όλα του έμοιαζαν τόσο πιο εύκολα χωρίς τα σύννεφα.. Όσο υπάρχει ήλιος θα μπορεί να βλέπει το αντικείμενο και τη σκιά του. Μια Ανατολή και μία Δύση και να τις εκτιμάει για την διαφορετικότητά τους. Μερικές φορές να διαλέγει ανάμεσά τους. Όμως τι γίνεται όταν κρύβεται μες στα σύννεφα ο ήλιος.. ή όταν πέφτει αυτό το φοβερό Σκοτάδι..

a Rubén Blades

La chica plástica
Ella era una chica plástica de esas que veo por ahí

de esas que cuando se agitan sudan chanele number three
que sueñan casarse con un doctor
pues el puede mantenerlas mejor
no le hablan a nadie si no es su igual
al menos que sea un fulano de tal
son lindas delgadas de buen vestir
de mirada esquiva y falso reír

el era un muchacho plástico de esos que veo por ahí
con la peinilla en la mano y cara de yo no fui
de los que por tema en conversación
discuten que marca de carro es mejor
de los que prefieren el no comer
por las apariencias que hay que tener
pa' andar elegantes y así poder una chica plástica recoger

Que fallo!

era una pareja plástica de esas que veo por ahí
el pensando solo en dinero
ella en la moda en París
aparentando lo que no son
viviendo en un mundo de pura ilusión
diciendo a su hijo de cinco años
no juegues con niños de color extraño
ahogados en deudas para mantener
su estatus social en moda o coctel

Que fallo!

Era una ciudad de plástico de esas que no quiero ver
de edificios cancerosos y un corazón de oropel
donde en ves de un sol amanece un dolar
donde nadie ríe donde nadie añora
con gente de rostros de poliester
que escuchan sin oír y miran sin ver
gente que vendió por comodidad
su razón de ser y su libertad

Oye latino oye hermano oye amigo
nunca vendas tu destino por el oro ni la comodidad
nunca descanses pues nos falta andar bastante
vamos todos adelante para juntos terminar
con la ignorancia que nos trae sugestionados
con modelos importados que no son la solución

no te dejes confundir
busca el fondo y su razón
recuerda se ven las caras
pero nunca el corazón
no te dejes confundir
busca el fondo y su razón
recuerda se ven las caras
pero nunca el corazón
recuerda se ven las caras
y jamas el corazón

Parao!
Hay quien ve la luz al final de su túnel
y construye un nuevo túnel, pa´ no ver,
y se queda entre lo oscuro, y se consume,
lamentando lo que nunca llegó a ser.
yo no fui el mejor ejemplo y te lo admito,
fácil es juzgar la noche al otro día;
pero fui sincero, y éso sí lo grito,
que yo nunca he hipotecado al alma mía!
si yo he vivido parao, ay que me entierren parao;
si pagué el precio que paga el que no vive arrodillao!
la vida me ha restregao, pero jamás me ha planchao.
en la buena y en la mala, voy con los dientes pelaos!
sonriendo y de pie: siempre parao!

las desgracias hacen fuerte al sentimiento
si asimila cada golpe que ha aguantao.
la memoria se convierte en un sustento,
celebrando cada rió que se ha cruzao.
me pregunto, cómo puede creerse vivo,
el que existe pa´ culpar a los demás?
que se calle y que se salga del camino,
y que deje al resto del mundo caminar!

a mí me entierran parao.
ay, que me entierren parao!
ahí te dejo mi sonrisa y todo lo que me han quitao.
lo que perdí no he llorao, si yo he vivido sobrao,
dando gracias por las cosas
que en la ruta me he encontrao.
sumo y resto en carne propia,
de mi conciencia abrazao.
parao! aunque me haya equivocao,
aunque me hayan señalao,
parao! en agua de luna mojao,
disfrutando la memoria de los rios que he cruzao,
aunque casi me haya ahogao, sigo parao!

Parao!

γράμμα από ένα φίλο

φίλε Πάνο,

αναγκάζομαι να σου γράψω γιατί νοιάζομαι πραγματικά για σένα. γιατί την τελευταία φορά που σε είδα δεν ήσουν καθόλου καλά, νομίζω λοιπόν ότι χρειάζεται ένας φίλος να σου θυμίσει κάποια πράγματα..

Πρέπει να αποδεχθείς φίλε μου τα διάφορα γεγονότα που δεν έχεις επιλέξει στη ζωή σου.. σιγά σιγά θα έπρεπε να συνειδητοποιείς ότι ήρθες εδώ που είσαι τυχαία, όπως τυχαία έζησες όπως έζησες. μεγάλωσες σε ένα κόσμο που κάποιος διάλεξε τυχαία για σένα και πιθανόν να μην μοιάζει και πάρα πολύ με αυτόν που θα ήθελες να δεις και να περπατήσεις εσύ. αλλά τι σημασία έχει αυτό ρε Πάνο; Μήπως είσαι ο μόνος;

Πρέπει να αποδεχθείς ότι οι μηχανές και τα μπετά που βλέπεις παντού γύρω σου είναι φυσιολογικά, και η βρώμα η τεχνητή. Όλα αυτά, τα ψέματα τα απροκάλυπτα και ο πόνος και η μοναξιά. Έτσι το θέλησαν οι πολλοί βλέπεις, ή μάλλον οι λίγοι και ως συνήθως, μετά έπεισαν εύκολα και τους πολλούς. Α ναι, πρέπει να αποδεχθείς ότι αυτό είναι επίσης φυσιολογικό και πολύ συνηθισμένο στην εποχή μας. και πότε δεν ήταν δηλαδή; ή μερικές φορές απλά αυτή είναι η φύση μας ρε συ. Ναι ναι, να με ακούς εμένα όταν στο λέω, το λένε και οι γιατροί οι μεγάλοι.. σταμάτα τώρα, και τι ξέρεις εσύ από αυτά;; σκάρτοι είμαστε σου λέω με βούλα και παράσημο.. και τι σου λέω για γιατρούς! το λέει και η Τηλεόραση! και οι Δέκα Εντολές!

Επίσης όταν περπατάς στο δρόμο να μην μιλάς σε παρακαλώ μόνος σου. Είναι περίεργο, αντιαισθητικό θα έλεγα και σίγουρα θα 'σαι τρελλός. Δεν μπορεί κάποιος να νιώθει απλά την ανάγκη να συνομιλήσει..με την αφεντιά του. όχι όχι, είσαι σίγουρα τρελλός, σχιζοφρενής θα έλεγα, όποιον λογικό και να ρωτήσεις θα στο πει. Λογικό μου φαίνεται, ποιον να ακούσω ρε συ, εσένα ή όλους τους άλλους; Α και για να μην το ξεχάσω, την Κυριακή αν θες να τα πούμε πάμε στο γήπεδο, παίζει ο Ηλιθιακός με τον Ψώφη.. θα περάσουμε μούρλια, θα τους δείξουμε εμείς!

Και για να μην ξεφεύγω από το θέμα μας, θα στο λύσω τώρα εγώ που το χω πιάσει απ'τα αρχίδια, απολύτως λογική είναι και η προθυμία των πολλών να κλείσουν μάτια αυτιά και στόμα και να τρέξουν πρόθυμα πίσω από την ποδιά των δέκα νοματέων, όχι μόνο αποδεχόμενοι την χαρωπή σκλαβιά τους αλλά σθεναρά μαχόμενοι ο,τιδήποτε τολμήσει να την διαταράξει. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι φίλε μου, δώσε μας κάτι να συνηθίσουμε και ας είναι και ένας στάβλος. Και εμείς μέσα από τις παρωπίδες μας θα μάθουμε χαρωπά να χλιμιντρίζουμε.. μέχρι να μας φορτώσουνε στο Οργουελικό φορτηγό για το ζαμπόν και μεις να αναρωτιώμαστε πού πάμε.. και μέχρι να το καταλάβουμε δεν θα μας δώσουμε χρόνο καν να το δεχτούμε, οπότε βουρ! μέσα στην κρεατομηχανή..

Για αυτό μην στεναχωριέσαι, μην απογοητεύεσαι, υπάρχουν και όμορφα πράγματα γύρω σου. μπορείς ακόμα να ανασάνεις δωρεάν, σκέψου το έτσι.. για πόσο; έλα τώρα, μην μου βάζεις δύσκολα, απόλαυσέ το όσο κρατάει, εξάλλου χάρη σου κάνουν και μόνο που σε αφήνουν να υπάρχεις. ανέπνεε γρήγορα γιατί όταν ανακαλύψουν το(ν) ανθρωπορομπότ που απλά θα τους κόβει τα φρούτα από το δέντρο και δεν θα τα κοιτάει καν, τότε φίλε Πάνο, δεν θα σε χρειάζονται πια.. τότε είναι που θα την έχεις πραγματικά γαμήσει.. μέχρι τότε η συμβουλή μου είναι να αναπνέεις βαθιά και δωρεάν, με ευγνωμοσύνη, και μην τυχόν σου περάσει από το μυαλό να κοιτάξεις τα φρούτα, γιατί θα σου βγάλω τα μάτια, εγώ ο φίλος σου, άπληστε... για το καλό σου πάντα, μην παρεξηγηθούμε..

με απόλυτη Ειλικρίνεια και Αγάπη, ο φίλος σου,

Αυτοαπατεωνίσκος Ζωηκαθορίζογλου

so simple...

- by Banksy

πτήση

μέσα στη γυάλα καθιστός χρόνια υπομένω
δυο μάτια ορθάνοιχτα κοιτάνε τη βροχή
κι όσα δεν μπόρεσαν αυτά να πουν ποτέ τους
σε μια στιγμή δύο σταγόνες τα ΄χουν πει

μία υδρόγειος από αρώματα γιομάτη
και γω για αυτήν ένας σακάτης κουρελής
τα ευωδιαστά τα άνθη της να ακουμπούσα θε μου
που αν υπήρχες θα ανακάτωνες τη γη
και αν τα μύριζες θα δάκρυζες και συ

σαν κόκκος άμμου σε μια θύελλα θυμάμαι
στροβιλιζόμουν δυο αιώνες μοναχός
κι είμαι μικρός, να 'ξερεις θέλω πώς φοβάμαι
τώρα την πτήση απολαμβάνω σιωπηλός

μία παλλόμενη χορδή και της ψυχής μου
η ισορροπία πάει να σπάσει ξαφνικά
και πριν το κρύο με ξεκουρδίσει πια τελείως
να την ακούσεις θέλω έστω μια φορά

εξήγησέ μου σε παρακαλώ

Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει, αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,
τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί

Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια, κυνηγημένα
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά
απόκληρα απομείναμε πουλάκια
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις, εξήγησέ μου
άμα σου περιφράξαν την καρδιά
για πες μου, πώς μπορείς και μαστουριάζεις
άμα σου περιφράξαν την καρδιά

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
πώς γίνεται στον ένα παλαβιάρη, εξήγησέ μου
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν
πώς γίνεται στον κάθε παλαβιάρη
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν

κάποιος έπρεπε να σηκώσει το τηλέφωνο στις 17 του Μάρτη

αντίο γραναζάκι

ω της ερήμου καταρράκτη ποθητέ!

άμμο χρυσή που με τον ήλιο μεσ'στο κύμα παιχνιδίζεις..
και παιδικό χαμόγελο μ' ανάκατα τα δόντια
που δεν τα έβαλαν δυο μεταλλόραγες ακόμα στην σειρά
"τέλεια" ως κάποιος άλλος θε να κρίνει..

κι εσύ που απρόσκλητη εισέβαλλες μες στον δικό μου κήπο
στ'αστρόπλεχτο ξάπλωσε τώρα στρώμα μου, τα βλέφαρα να κλείσεις
για θα σου τραγουδήσει η γιαγιά-ψυχή ένα παραμύθι να ξυπνήσεις
μιας που τα λόγια τους το πέτυχαν και σε βαθύ σ'έριξαν ύπνο

θυμάσαι άραγες άνεμο μες στα μαλλιά σου, ελευθερίας
όταν μ'ένα ποδήλατο γόνατα πλήγιαζες και γελούσες;
όταν πρώτη σου φορά δύο μάτια με έρωτα κοιτούσες;
ή μήπως πάει τόσος καιρός, σκούριασε πια η μνήμη κι ο αστερίας;

τότε δεν χρειαζόσουνα παλάτια, πλούτη, πολλά ή μεγάλα
μικρό καστράκι αμμουδινό, δικό σου είχες για στέγη
φτωχό λιτό κι απέριττο, μ'αληθινό συνάμα (αληθινό θυμάσαι;)
γιατί καθάριο είχες νου για σε να το διαλέγει
(κάποτε διάλεγες θυμάσαι;)

για κοίτα τώρα πώς κατάντησες, σαν μισθοφόρο ψάρι
που ούτε θυμάται ούτε νοιάζεται για του μυαλού του την ασχήμια
μόνο για δόξα και λεφτά και πέτρες κούφιες να βυθίζεται στη ζήλια
σε βάλτο μάταιο βουτηγμένη, τίποτα δεν παίρνεις πια χαμπάρι

σου κλέψανε τον χρόνο σου, σου κλέψανε την κρίση
γρανάζι αξιολύπητο γυρνάς μέχρι να δύσει
και κοιμισμένη σπίτι της γυρνάει η αφεντιά σου
και ανοίγεις πια περήφανα με τα χρυσά κλειδιά σου
(σα ματαιόδοξο άλογο προς το χαμό σου τρέχεις)

σου κάψανε το κάστρο σου, σου κόψαν τ'αεράκι
και τόσα μάτια αντίκρυσες, πια δεν σου λέει κάτι
και πάνω απ'όλα να ξεχάσεις σ'έκαναν ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος
τι είναι η ζωή μας άραγε δίχως λιγάκι γούστο και μεράκι;
εγώ μονάχα καληνύχτα να σου πω, αντίο γραναζάκι...

(με εσκεμμένη ασυμμετρία προς τιμήν της "ασύμμετρης απειλής" που μας γονάτισε)

μοντέρνος μεσαίωνας

λίγο σιωπή! για μια στιγμή!
ν'ακούσουμε τι ορίζουν..
χρόνια πολλά στο θόρυβο
κρυμμένοι ψιθυρίζουν
πίσω απ'την πλάτη σου σκυφτοί
τα κάστρα τους να χτίζουν
κι απάνω στη φτωχή μας γη
θεριά να τριγυρίζουν
θεμέλια έβαλαν γερά
και θάνατο μυρίζουν

και μεις στο χαζοκούτι μας
με τα ναρκωτικά τους
γελώντας αναπνέουμε
αναθυμιάσεις βάλτου
διπλωματούχοι λόγιοι
μιλώντας στάζουν μέλι
κούφιοι τελείως οι λόγοι τους
κενοί σαν το βαρέλι
κι εσύ που χάσκεις πρόθυμα
εμπρός και μη σε μέλλει!

μοντέρνε μου μεσαίωνα
καινούργια κοινωνία
για σε, δώσαν το αίμα τους
για μιαν Ελευθερία
τόσοι που προηγήθηκαν
με θάρρος και αντρεία
και συ τι ανταπέδωσες;
μια ψήφο και δειλία..

χωρίς ντροπή ή συναίσθηση
και την ψυχή στα σκέλια
είσαι ψωριάρικο σκυλί;
ή μύγα μεσ'στα μέλια;
θολώσε πια τα μάτια σου
το σύστημα το τρέχον
πολιτικάντη καραγκιόζη,
προϊόν πρώτο της χώρας μας
και σίγουρα πιο εξέχον

(ρι-μέικ του προηγουμένου έτσι για εμπέδωση)

σσσσσσ

λίγο σιωπή.. σκάστε βουλώστε το όλοι λίγο λέμε.. πολιτικοί, φανατικοί, φιλόσοφοι αλήτες. λογάδες και γραμματικοί είχε πει κάποιος μεγάλος παλιά.. μας έπεισαν νομίζω τελικά. κάηκε και το παιδί, είχες το νου σου; πέντε εκατομύρια μαλάκες σε ένα καμίνι βράζουν και 0.2% κατεβαίνουν στο κέντρο για μια σεμνή κηδεία χωρίς άλλο νόημα παρά μόνο την ίδια της την ύπαρξη. Οι υπόλοιποι τον παίζουνε με φιλμνετ και φραπέ, βλέπουν στο discovery channel τι ωραία που είναι η φύση και γουστάρουν από το σαλόνι τους, τι όμορφος που ήταν ο Καϊάφας, αλλά είναι η κασέτα από πρόπερσι.. διπλωματούχοι φαφλατάδες όλοι έχουν μια γνώμη, μια άποψη μια μπούρδα, να μην τους πούνε βλάκες. λίγο σιωπή για αυτά που χάσαμε, ανθρώπους, δέντρα, αναμνήσεις, μέλλον, πίστη. καθένας τα ζυγίζει όπως καταλαβαίνει. ή δεν τα ζυγίζει καθόλου. κλείνει το κανάλι, ξεχνάει και πάει ξανά για δουλειά, δεν τρέχει και τίποτα στο κάτω κάτω.. για τώρα σιωπή, λίγο σκέψη και περισυλλογή, και όταν μιλήσουμε ξανά παρακαλώ να έχουμε κάτι πια να πούμε με ουσία και επιτέλους να κάνουμε. καλως ήλθες στον μοντέρνο μεσαίωνα και στο ενδιάμεσο να μην ξεχάσεις, να πας στην κάλπη να ψηφίσεις και για μένα ω πολιτικοποιημένε καραγκιόζη, προϊόν της χώρας μας εξέχον
σσσσσσσσσ

greek> http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=757499

english> http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=757320

Δροσοσταλίδα του αύριο

κοίτα ψηλά! προβάλλει ο άμοιρος ο Χρόνος, κουρασμένος
για να προλάβει τους ανθρώπους τρέχει σαστισμένος
σε ένα κλουβί τον κλείδωσαν ξωπίσω, πάνε χρόνια
και αλλόφρονες από μακριά τον αποχαιρετούν με μένος

κι εσύ που διακαώς αναζητούσες μία σταγόνα ωκεανού
δροσοσταλίδα να χαϊδέψει το διψασμένο σου αυτό νου
δυο μαύρα έλατα κι ένα πηγάδι μαύρο την ελπίδα σου κατάπιαν
βροχή μου, ανήμπορη σ'αφήσανε, σωτηρία στερνή εσύ ενός ξερού νησιού

την εκκωφαντική σιωπή του χθες σταμάτα να σκαλίζεις
μπροστά στα αποκαϊδια μιας ανάμνησης δειλά τα δόντια τρίζεις
πώς ξέχασες; που σαν παιδί ανυπόμονα το αύριο έβαφες χθες
πού πήγε τόση ομορφιά που απλόχερα ήθελες να χαρίζεις;

βροχή μου άνοιξε τα μάτια σου και δες
μονάχη σου είσαι ακόμα στο τιμόνι, σήμερα κι αύριο, όπως και χθες
μην τον φοβάσαι τον γκρεμό, με μάτια ορθάνοιχτα, κάτω κοιτώντας πήδα
και στο υπόσχομαι πως στο αύριο θα ξυπνήσεις
σε εκείνο το αύριο που δεν γνώρισες ποτές

Το μπιζέλι

Πρόσεχε γιε μου! Να μην μιλάς σε ξένους! Δεν είναι όλα για τα αυτιά σου.. Tα εξωτικά τα φρούτα μη γευτείς, ίσως να έχουν γεύση αληθινή και να σε κλέψουν.. Ίσως να ζήσεις.. Και μεις ακούγαμε, μέχρι που φυσικό μας φάνηκε.. Μιά μέρα όμως εσύ ξύπνησες με πόνο. Πόνο αβάσταχτο ετούτου του μικρού του μπιζελιού, που λίγο λίγο σου μελάνιασε αυτή σου τη βεβαιότητα. Κι έτσι δειλά μου ακούμπησες στα χείλη τον λωτό, και στα δικά σου, χαμογελώντας. Και σιωπηλά μου φώναξες: "μακριά". Τρόμαξα.

Σηκώθηκα, με τις παλάμες μου ακούμπησα το μαύρο αυτό σύννεφο που βρώμιζε το πρόσωπό σου. Το τράνταξα όσο μπορούσα, το έδιωξα. Σε στρίμωξα στην τσέπη μου και άρχισα να τρέχω, σαν πεινασμένος κλέφτης, δραπέτης που τρέχει, καρβέλι κλεμμένο κρύβοντας κάτω από την μπλούζα. Πόναγα όμως πολύ. Έσερνα βλέπεις μπάλα μεταλλική, βαριά, συνείδηση να μου πληγιάζει την ψυχή μου και το πόδι.

Έτρεξα ψηλά χωρίς ανάσα, πολύ ψηλά πάνω απ'το στρώμα αυτό του νέφους, μέχρι που ακούσα γαλήνια σιωπή, που αυτός ο κόσμος δεν κατάφερε να αγγίξει. Λαχανιασμένος κοίταξα τριγύρω, δεν είδα τίποτα άλλο από ακτίδες. Αργά αργά σε έβγαλα από την τσέπη, με κοίταξες και άνθισες. Μύρισε ο ουρανός γαρδένιες.

Φωτογραφία στον τοίχο

Κοιτάω το κάδρο, μια μαύρη γραμμή, ένα περίγραμμα που δηλώνει "αυτό δεν είναι αληθινό, είναι μόνο μια παγωμένη, σιωπηλή, κλεμμένη στιγμή που κανείς δεν θυμάται πια". Αν όμως κοιτάξεις λίγο πιο μέσα, φαίνεται να υπάρχει κάτι. Μοιάζει σα να κουνιέται. Ασπρόμαυρο, παλιό τοπίο, πάνε χρόνια φαίνεται.. Ένας άντρας, γυμνός από πάνω, καθισμένος σε έναν κάτασπρο καναπέ. Στην αγκαλιά ένα μικρό κοριτσάκι, ίσα που φαίνεται, μωρό κρυμμένο μες στα χέρια του. Με χαζεύει με δυο τεράστια μάτια, σαν να μην παρεξενεύεται ούτε λίγο που με βλέπει να κάθομαι εκεί. Κοιτάω τους τοίχους, τα αντικείμενα, το σαλόνι στο φόντο, λεπτομέρειες που κανείς δεν πρόσεξε ποτέ. Και ξαφνικά το βλέπω! Σκαρφαλώνω με κόπο ως το κάδρο και δρασκελίζω γρήγορα, θέλω να δω πώς ήταν τότε. Τα πάντα χρωματίζονται με μιας! Ο άντρας ζωντανεύει, το χέρι του κινείται, χαϊδεύει το κοριτσάκι και μετά με κοιτάει στα μάτια χαμογελώντας. Τα πάντα κουνιούνται, ακούω το θόρυβο απο τον έξω δρόμο, την βελόνα που σκαλίζει μεθοδικά τις νότες πάνω από το βυνίλιο και τις εκτοξεύει στο δωμάτιο, μυρίζω το τσιγάρο του τότε χρήστη της μηχανής που σιγοκαίγεται δίπλα μου. Βλέπω την ευτυχία στα μάτια των προσώπων και τώρα μόνο καταλαβαίνω γιατί τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Για να μπορεί κάποιος που θέλει, να ξαναζήσει αυτή τη στιγμή, όταν πια δεν βρίσκει λόγο για να αποθανατίσει το παρόν του. Αποθανατίζω.. τι όμορφη λέξη..

10 λεπτά στο παρασκήνιο

Ζητάτε να σας πω
τον πρώτο μου σκοπό
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε "είδα μάτια"
με σκίζετε κομμάτια

Σε μια παλιά πληγή
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι
αφού ο καθένας ξέρει
τι πόνο θα μου φέρει

Είναι πολύ σκληρό
να σου ζητούν να τραγουδήσεις
έναν παλιό σκοπό
που προσπαθείς να λησμονήσεις

Στο γλέντι σας αυτό
δε θα' τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι
μ' ένα τέτοιο τραγουδάκι

Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια

Γιατί βαρυγκωμείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ' αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ' τη φύση
καρδιά για ν' αγαπήσει

Αχ, δεν είν' οι καρδιές
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες

Και μες στη συντροφιά
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά
που γέμιζε μεράκι
το παλιό μου τραγουδάκι

- στον Α.

Πλατεία

Κάτασπρο σεντόνι απλωμένο στο πλακόστρωτο της κεντρικής πλατείας του χωριού, κάτω από τον τεράστιο πλάτανο.. Ξημερώνει βγαίνει ο ήλιος, παιχνιδίζει με το λευκό και ο γεροπλάτανος χαμογελάει.. Σαν κάτι να ξέρει..

Περνάνε παιδιά, φωνές και παιχνίδια, το πατάνε με θράσος νεανικό, κυλιούνται πάνω του και το λερώνουν. Περνάνε οι καλοντυμένοι αρωματισμένοι ηλικιωμένοι, το κοιτάνε με ζαρωμένη απορία, περιφρόνηση και δυο γραμμάρια φθόνου. Φτύνουν πάνω του και σβήνουν τα τσιγάρα τους, προσπαθώντας να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, να αφήσουν και αυτοί το σημάδι τους χαλώντας κάτι όμορφο. Περνάει κι ένας σκύλος, βρώμικος, ψωριάρης, στέκεται, το μυρίζει αργά αργά, τρίβεται πάνω του και το γλύφει προσπαθώντας να καθαρίσει τους τόσους λεκέδες που άφησε το περαστικό μπουλούκι. Ο ήλιος όμως τους έχει ξεράνει και δεν βγαίνουν. Απογοητευμένος ξαπλώνει πάνω του και με τον πλάτανο παρέα κλαίνε χωρίς να ξέρουν το γιατί..

Ένα τριζόνι νανουρίζει τον σκύλο που κουράστηκε να κλαίει. Βράδιασε. Έχει πλέον πάρει το σχήμα του εδάφους, της πέτρας και του σκαραβαίου που κρύβονται από κάτω του. Βράδιασε, άδειασε η πλατεία από θορύβους και φλυαρίες. Νάτο το φεγγάρι γεμάτο, με το φως ασπρίζει τα πάντα και οι λεκέδες σαν να χάθηκαν για λίγο. Νοσταλγία. Μόνος τροβαδούρος μένει ο άνεμος, "βραχνός προφήτης", ανακατεύει τα ξερά πλατανόφυλλα που χοροπηδάνε πάνω στο λεκιασμένο σεντόνι, φευγαλέες αναμνήσεις της περασμένης του ζωής.

Raval blues

noche blanca luna llena
cuerda rota no importa
negro viejo canta al cielo
blues gritando último canto

el corazón sale de su boca
mientras dolida su alma se arrastra
contra un techo de la última estrella
encendida aún, pa cuanto?

κρύα βυσσινάδα

Με συνεπαίρνουν οι άνθρωποι με γυαλιστερά μάτια που φαίνεται ότι μέσα τους κρύβουν ένα σεντούκι.. και η μουσική.. η μουσική.. Γίνεται να έχει κάποιος ένα μάτι γυαλιστερό κι ένα θαμπό; Να κρύβει ένα σεντούκι με δύο θήκες; Να'χει θησαυρούς στο ένα και σκατά στο άλλο;

όποιος πει ότι έχει μόνο ένα σεντούκι γεμάτο με χρυσά δεν αξίζει ούτε μια δεκάρα από τα κέρματα του αυτά. Όλοι δύο έχουμε, είναι η φύση μας και μέχρι να το δούμε και να το δεχτούμε θα υποφέρουμε φριχτά.. Με τρομάζουν άπειρα πράγματα, με τρομάζει η μετριότητα, η βαρεμάρα, οι σάπιοι άνθρωποι, ο καπνός πάνω από την Αθήνα που βλέπω στις φωτογραφίες, ο Κινέζος που σκότωσε στο ξύλο το 3χρονο κοριτσάκι του γιατί δεν μπόρεσε να μάθει απ'έξω και τα 1000 ιδεογράμματα, ο μαλάκας που δουλεύει απέναντι μου που τα μάτια του είναι πιο θολά και από τσιπούρα νεκρή δυο μήνες τώρα. Ε όχι, τα γυαλιστερά μάτια δεν με τρομάζουν ούτε με θαμπώνουν, με καβλώνουν και με κάνουν να σκέφτομαι ό(,)τι έχει νόημα.. χαρίζουν λίγη από τη λάμψη τους και στα δικά μου..

είμαι θυμωμένος.. πολύ θυμωμένος.. θέλω να σκοτώσω όλους του μαλάκες αυτού του κόσμου που σκοτώνουν την ομορφιά με μια τους κίνηση, έτσι απλά

λατρεύω τη βυσσινάδα και το γλυκό βύσσινο, είναι το μόνο που μου αρέσει τόσο.. Μου θυμίζει τη νονά μου, τα καλοκαίρια στο Σούνιο που με είχε στα πόδια της, μικρό κωλοπαιδαράκι και γελούσε όταν με έβλεπε να καταβροχθίζω λαίμαργα ολόκληρο το βάζο.. Έκανε ζέστη και καθισμένοι στον κήπο ακούγαμε τα τζιτζίκια. "Ουρανέ μου" μου έλεγε.. Τι όμορφα γυαλιστερά μάτια που είχε..

Κηδεία

δεν ξέρω πώς να νιώσω.. αν θυμώσω θα σκοτώσω.. αν λυπηθώ θα σκοτωθώ.. απάθεια δεν χωράει άλλη πια. αν και όταν γυρίσω σε αυτή μου την "αγαπημένη" χώρα θα κάνω αναγκαστικά αυτό που πρέπει.. μπόμπες.. άπειρες μπόμπες.. γιατί τελικά ναι, εντελώς κατά της βίας, φιλοσοφία, λόγια. αλλά υπάρχουν φορές που μόνο με μπόμπες μπορείς να βρεις νόημα μέσα στο θέατρο του παραλόγου. Καργιόληδες να με συλλάβετε τώρα που μπορείτε γαμώ τα σπίτια σας και τα μπετά σας και τα λεφτά σας και τα χρυσά σκατά σας

ΦΤΑΝΕΙ

Η πασχαλίτσα

Σε τρεις στιγμές, γοργά γοργά, σκαρφάλωσε στο αυτί μου και μέσ'στην σκέψη κατασκήνωσε με θράσος. Στριμωγμένη, άνοιξε τα φτερά της για να κάνει λίγο χώρο. Ξαφνικά χρώματα, φτερούγες και αρώματα να σπρώχνουν τα όνειρά μου και να τα καταπατούν βίαια μα στοργικά συνάμα. Και γω δεν βλέπω πια τίποτα, μόνο χρώματα θαμπά πίσω από τα μάτια μου να εξερευνούν το σκονισμένο χάος εκεί στο βάθος. Να δανειζόμουν για μια στιγμή αυτά της τα φτερά, να δω και γω!

Κι αυτή από εκεί μέσα πια δεν το κουνάει ρούπι, μα όλο φτερουγίζει και απολαμβάνει την καινούργια της φωλιά. Σαν να την ακούω να γελάει.. Λες να κατάλαβε; Μάλλον ξέρει κάτι που δεν ξέρω..

Με κάθε άνθρωπο που πεθαίνει, πεθαίνει ένας ολόκληρος κόσμος

μικρό καλοκαιρινό κουίζ

Ε, χμ, συγγνώμη δεσποινίς!

μικρό κουίζ: ποιο είναι το μοναδικό πράγμα που παράγει πάντα ο άνθρωπος, ακόμα και όταν δεν εκτελεί καμία λειτουργία νοητική ή σωματική (ιδιαίτερα τότε);

μικρή αλήθεια: χμμ, το μοναδικό πράγμα που παράγει πάντα ο άνθρωπος είναι τα..σκατά...

μεγάλο πρόβλημα: και πώς θα σας φαινόταν ένας καλοφαγομένος χοντρός "κύριος" σαν και μας, καθιστός αντικρυστά στην τεράστια τηλεόρασή του, μασουλώντας βουλιμικά, προσπαθώντας να ξεχειλώσει το παντελόνι, να προσπαθεί να μας πέισει και να πειστεί ότι συγκινείται βλέποντας ένα ντοκυμαντέρ για την πείνα του κόσμου; Μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι ΧΟΝΤΡΥΝΑΜΕ ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΕΣ;

Μα τι θα πει ότι όταν εγώ τρώω δύο πιάτα κάποιος δεν τρώει τίποτα; Για να σοβαρευτούμε λίγο, τι λογική είναι αυτή;;

~

Ράγες

σφυρίζει ένα αεράκι μα μπορώ το ακούσω μονάχα με το δέρμα μου. Στις ράγες πάνω του πουθενά βαδίζουμε με ωτοασπίδες και μάτια δεμένα.. Ούτε ξέρω ούτε θέλω να ξέρω, απλά πασχίζω να ισορροπήσω στη ράγα μου με τη βοήθεια του χεριού σου. Ξέρω μόνο ότι ακουμπάει κρύο μέταλλο στo δέρμα μου και γω πηγαίνω. Ποιος τις έβαλε τόσο μακριά τη μία από την άλλη;

σβήσε τον ήλιο και άφησε τα σύννεφα να κλάψουν για μια στιγμή, ελεγεία της απουσίας. Ακούμπησε την πλάτη σου στο θέλω μου, να ψηλαφήσω τις ατέλειες που σε κάνουν τόσο διαφορετική. Δάχτυλα τεντωμένα αιωρούνται πάνω από δέρμα που ανατριχιάζει απελπισμένα όσο μπορεί, προσπαθώντας να τα φτάσει. Πόσο μου αρέσει αυτή τους η πτήση. Κρυώνεις;

διαλύεται η ντροπή μες στο κρασί σαν χάπι αφροδισιακό, γίνεται σκόνη, ανακατεύεται και σβήνει. Ξυπνάνε οι άνθρωποι. Δυο δεκάδες πλεγμένα δάχτυλα παλεύουν ιδρωμένα. Δυο ζεστοί ψίθυροι τρυπώνουν στο αυτί μου κι ένα φιλί από καπνό φτιαγμένο με αποτελειώνει. Θέλω.. Δυο πόδια σφιχταγγαλιάζουν τη μέση μου και ταξιδεύουμε. Κλείσε τα μάτια, να δούμε πιο καθαρά.

Όχι άλλες λέξεις...

είδα το πιο περίεργο όνειρο.. ήμασταν λέει...
όνειρα σαν αυτό..

- για και από την Νεφελίνα

Στην πλώρη

Υπνωτισμένοι από της θάλασσας το ασημί, καθρέφτης στο φεγγάρι
ένα βοτάνι μας στοιχειώνει το μυαλό, σκέψεις και αισθήματα ξεθάβει απ'το αμπάρι
να 'ρθει η παλίρροια λησμονούμε, στον αφρό της να τα πάρει

μεις πιότερο ψηλώσαμε απ'όσο η μέση μας αντέχει να κρατήσει Καπετάνιο
κρεμάσαμε πολλά χρυσάφια και ρουμπίνια, βαραίνουν στον λαιμό απάνω
ξυλοπόδαρο ροκανισμένο πια δεν τα βαστάει, λυγίζει, πέφτει χάμω

σαν το κανόνι κούφια είν'η ζωή μας και βαριά
την πλώρη βάλε τώρα εσύ προς τα ανοιχτά
χάρτινο θησαυρό, την σωτηρία μας να πιούμε
κοίτα! κάτι σαλεύει μες στο πράσινο, στα άπατα βαθιά...

- Τι ψιθυρίζεις;
- Φοβάμαι..
- Τι φοβάσαι; Τη μοναξιά; Το θάνατο; Τους ανθρώπους; Τον εαυτό σου;
- Την μετριότητα φοβάμαι και για αυτό την μισώ τόσο πολύ..

βαρύ, πολύ βαρύ

- Μου βαραίνεις την πλάτη
- Μα είμαι απλώς μια ανάλαφρη πεταλούδα, οποιαδήποτε στιγμή μπορώ να πετάξω
- Γι' αυτό μου τη βαραίνεις..
- Δεν σε βαραίνω εγώ, μα ο δικός σου φόβος. Αυτός κάνει αβάσταχτη στην πλάτη σου την δική μου ελαφρότητα. Αυτός θα με αναγκάσει να πετάξω. Διώξτον και άσε με να ξαποστάσω, κουράστηκα πια..

- ένα ευχαριστώ

Για την Αμαλία

Στο στίβο αυτόν που γεννηθήκαμε και ιδρώνουμε
εσύ ήρθες ξυπόλυτη και δίχως δικαιοσύνη
τριγύρω τρέχουν ακρωτηριασμένες οι ψυχές
το αίμα ο ένας του άλλου ψάχνει να πίνει

Έτρεξες όσο μπορούσες να κρυφτείς
μεσ'της μηλιάς τον ίσκιο να ανασάνεις
μα είναι που κοστίζει η αναπνοή
τόσο που δεν στην χάρισε κανείς

Και στο χαμό και στη σφαγή και στα τσιμέντα
βρήκες ψηλαφηστά μια σπιθαμή βρεγμένο χώμα
και γρήγορα εκεί φύτεψες τον σπόρο σου
που άνθισε και μύρισε όπως πρώτα

Καλό ταξίδι.. Δυστυχώς, αυτός είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Καλό ταξίδι..

http://fakellaki.blogspot.com/